Blumsztajn Seweryn
Seweryn Blumsztajn, ur. 2 V 1946 we Wrocławiu. 1964-1968 student Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek ekonomia polityczna; absolwent Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego, Wydział Filozofii Chrześcijańskiej (1974).
Od 1956 w Hufcu Walterowskim (ZHP) prowadzonym przez Jacka Kuronia. 1962-1963 członek młodzieżowego Klubu Poszukiwaczy Sprzeczności. W 1965 aresztowany za kolportaż Listu otwartego do członków POP PZPR i do członków uczelnianej organizacji ZMS przy Uniwersytecie Warszawskim autorstwa Jacka Kuronia i Karola Modzelewskiego, zwolniony po kilkunastu dniach, ukarany przez komisję dyscyplinarną UW naganą z ostrzeżeniem; w XI 1966 zawieszony w prawach studenta za udział w zorganizowanym przez ZMS na Wydz. Historycznym UW spotkaniu z Leszkiem Kołakowskim i Krzysztofem Pomianem z okazji 10. rocznicy Października ’56, od 1967 przywrócony w wyniku akcji zbierania podpisów w tej sprawie. W II 1968 uczestnik zbiórki pieniędzy dla ukaranych grzywnami uczestników manifestacji 30 I w Warszawie przeciw zdjęciu ''Dziadów'' Adama Mickiewicza z afisza Teatru Narodowego oraz zbierania podpisów pod petycją do Sejmu PRL o przywrócenie przedstawienia; współorganizator wiecu na UW 8 III 1968, przed wiecem aresztowany, następnie relegowany z uczelni; w XII 1968 skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy na 2 lata więzienia, w VII 1969 zwolniony na mocy amnestii. W l. 70. w KIK. 1974-1975 współorganizator (z Wojciechem Arkuszewskim i Janem Tomaszem Lipskim) niezależnego seminarium nt. historii PRL (wśród uczestników m.in.: Ludwika i Henryk Wujcowie, Jan Lityński, Antoni Macierewicz, Piotr Naimski). 1975-1976 pracownik Desy (Dzieła Sztuki i Antyki). W 1976 uczestnik akcji zbierania podpisów pod Listem w obronie represjonowanych robotników Radomia i Ursusa. Od IX 1976 współpracownik KOR, następnie KSS KOR, redaktor niezależnego „Biuletynu Informacyjnego” KOR/KSS KOR; 8 V 1977 wysłannik KOR do Krakowa (z Pawłem Bąkowskim) w związku ze śmiercią Stanisława Pyjasa, następnie aresztowany (z 10 innymi członkami i współpracownikami KOR), w VII 1977 zwolniony na mocy amnestii. 18 IX 1977 sygnatariusz Deklaracji Ruchu Demokratycznego, od X 1977 członek KSS KOR. Od 1978 uczestnik wykładów TKN, 21 III 1979 pobity przez bojówki SZSP (organizowane przez SB) podczas wykładu TKN w mieszkaniu Jacka Kuronia. 7-17 V 1980 w kościele św. Krzysztofa w Podkowie Leśnej uczestnik głodówki solidarnościowej z głodującymi w więzieniu Mirosławem Chojeckim i Dariuszem Kobzdejem oraz w proteście przeciwko przetrzymywaniu w więzieniach działaczy opozycji.
W VIII 1980 aresztowany, we IX 1980 zwolniony na mocy Porozumień Sierpniowych. Od IX 1980 w „S”, współtwórca (z Anną Dodziuk, Heleną Łuczywo i Joanną Szczęsną) Agencji Prasowej „S”. Od I 1981 redaktor biuletynu „AS”; IX-X 1981 redaktor pisma I KZD „Głos Wolny”.
Od X 1981 we Francji na zaproszenie związków zawodowych. 14 XII 1981 współzałożyciel Komitetu Solidarności, następnie wydawca „Bulletin d’Information du Comité Solidarité à Paris”. VII 1982 – VII 1984 członek Biura Koordynacyjnego „S” za Granicą w Brukseli. W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1985 zawrócony na lotnisku w Warszawie podczas próby powrotu do kraju. 1986-1989 sekretarz generalny Association Solidarité France-Pologne. Od 22 VIII 1989 w Polsce; redaktor „Gazety Wyborczej”, od 1991 w kierownictwie spółki Agora. 2002-2006 redaktor naczelny krakowskiego dodatku „GW”, od 2006 redaktor naczelny warszawskiego dodatku „GW” („Gazeta Stołeczna”).
Laureat przyznawanej przez Prezydenta Francji Nagrody Praw Człowieka (1985), odznaczony Krzyżem Komandorskim z Gwiazdą Orderu Odrodzenia Polski (2006), order zwrócił w 2008.
Od 29 I 1970 rozpracowywany przez Wydz. III/III-2 KS MO w ramach KE/SOR krypt. Płaz.