Dmochowski Artur
Artur Dmochowski, ur. 13 VI 1959 w Krakowie. 1978-1981 student Akademii Górniczo-Hutniczej w Krakowie, Wydz. Geofizyki; absolwent Uniwersytetu Jagiellońskiego, Wydz. Filozoficzno-Historyczny (1986), 1988-1989 studia doktoranckie tamże, absolwent studiów podyplomowych na University of Maryland (1992), 1994-1995 student International Policy Studies w Monterey Institute of International Studies w Kalifornii, w 1995 otrzymał tytuł MA tamże.
1979-1987 uczestnik Dominikańskiego Duszpasterstwa Akademickiego Beczka w Krakowie.
Od jesieni 1980 w NZS AGH i UJ, w 1980 rzecznik Komitetu Założycielskiego NZS; w
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1981 uczestnik strajków o rejestrację NZS, rzecznik KS NZS AGH.
1980-1984 działacz niezależnego, następnie podziemnego ruchu wydawniczego: założyciel pism „Od Nowa” (NZS AGH), „Czas Solidarności”, w 1983 wydawnictwa NIE (Niezależna Inicjatywa Edytorska), redaktor, drukarz, organizator dostaw sprzętu, materiałów poligraficznych, transportu, lokali; od 1980 organizator kolportażu, kolporter (m.in. książek wydawnictw: NOWa, Arka, Oficyna Literacka, Wydawnictwo X, KTW, Pomost, Przedświt, Krąg, pism: „Tygodnik Mazowsze”, „Hutnik”, „Wola”, „Zomorządność”). 13 XII 1981 uczestnik demonstracji na Rynku Głównym w Krakowie. W 1982 dostawca paczek żywnościowych rodzinom internowanych. 1983-1989 członek KIK; 1983-1987 organizator podziemnych kursów samokształceniowych, wychowawca grupy młodzieżowej w KIK; wielokrotnie zatrzymywany, przesłuchiwany, poddawany rewizjom. Pod koniec 1983, za radą adwokata Andrzeja Rozmarynowicza, ujawnił swoją działalność (w związku z amnestią z VII 1983); zagrożony aresztowaniem od 5 I do V 1984 w ukryciu (głównie na Podhalu i u Wojciecha Frazika w Krakowie). 1 V 1984 r. ciężko ranny (postrzelony przez ZOMO) podczas demonstracji „Solidarności” w Nowej Hucie.
1984-1985 przewodniczący Samorządu Studentów UJ, członek Senatu UJ. Od 1986 organizator, wykładowca Krakowskiej Wspólnoty Akademickiej w Miasteczku Studenckim u księży misjonarzy, organizator spotkań z ludźmi kultury; pośrednik w kontaktach z Międzynarodowym Zrzeszeniem Młodzieży Katolickiej; uczestnik akcji plakatowych i ulotkowych. Od 1988 w „S” na UJ, redaktor naczelny tygodnika „Czas Solidarności”.
W 1990 i 1992 redaktor „Nowego Dziennika” w Nowym Jorku. 1990-1991 kierownik redakcji TVP Kraków, 1993-1996 radca Ministra w MSZ. W 1994 przedstawiciel Polski w Misji Pokojowej KBWE w Gruzji, w 1996 w Misji Organizacji Bezpieczeństwa i Współpracy w Europie w Bośni i Hercegowinie. W 1996 dyr. programowy TV Wisła, 1996-1997 prezes Krakowskiej Agencji Rozwoju Turystyki, 1997-2000 działalność PR, 2000-2006 radca minister pełnomocny Ambasady RP w Rzymie, 2006-2009 twórca i dyr. TVP Historia. W 2010 współzałożyciel Stowarzyszenia
Solidarni
dla Niepodległości, członek Rady Programowej Klubu Wtorkowego. 2011-2015 w redakcji „Gazety Polskiej” i „Gazety Polskiej Codziennie”. 2015-2016 rzecznik prasowy MSZ; 2016-2017 prezes PAP; 2018 vice-dyr. Akademii Dyplomatycznej MSZ.
Autor książek: ''Ogień – zginął za Polskę bez komunistów. Zarys biografii Józefa Kurasia'' (1986) wydanej pod ps. Bogdan Nurski, ''Wietnam. Wojna bez zwycięzców'' (1991, 2000, 2015); ''Między Unią a Rosją'' (2013); ''Kościół „Wyborczej”'' (2014); współproducent filmu ''List z Polski'' (2010), współautor książki o tym samym tytule (2011).
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2018), medalami „Niezłomnym w słowie” (2010) i „Dziękujemy za wolność” (2016), honorowy laureat Nagrody Wolności Słowa Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (2014)
1983-1988 rozpracowywany przez Wydz. III-1 WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Historyk; 21 XI 1986 – 31 XII 1989 w ramach SOS krypt. Inicjator.
Tomasz Kalita|Sławomir Chmura