Encyklopedia Solidarności Foltyn Leon - Biogramy -

Leon Foltyn, ur. 22 VIII 1947 w Pieszycach k. Dzierżoniowa. Absolwent Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Opolu, Wydz. Mechaniczny (1978).

1966-1969 zatrudniony w Zakładach Urządzeń Przemysłowych w Nysie, 1969-2001 w Fabryce Samochodów Dostawczych tamże.

Od IX 1980 w „S”, 15-17 IX 1980 współorganizator strajku w FSD w Nysie, członek KS, sygnatariusz porozumienia z dyrekcją FSD, przewodniczący Komitetu Założycielskiego „S” w FSD, następnie przewodniczący KZ, w III i VII 1981 delegat na I WZD Regionu (Ziemia Opolska) Śląsk Opolski.

14 XII 1981 uczestnik oflagowania FSD i akcji ulotkowej na jej terenie, następnie organizator KZ „S” przy FSD. Zatrzymany przez SB po proteście w związku ze zbrodnią w KWK Wujek Wujek "Wujek", pismo wydawane od jesieni 1982 – I 1986 w Katowicach przez Młodzieżowy Komitet Oporu Społecznego przy KWK Wujek zrzeszony w sieci KOS. (2-krotnie zawieszał wieniec na dzwonnicy katedry nyskiej); kolporter podziemnych wydawnictw, m.in. prasy; zaangażowany w zbieranie składek na działalność związkową i pomoc represjonowanym; uczestnik manifestacji w Nysie. 1982-1985 współorganizator spotkań nyskiego Duszpasterstwa Ludzi Pracy. 1 II 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Nysie, Strzelcach Opolskich, Kamiennej Górze, Głogowie i Grodkowie, zwolniony 23 VII 1982. Po wyjściu uczestnik nielegalnych spotkań z działaczami z Zakładów Urządzeń Przemysłowych, Fabryki Pomocy Naukowych; kolporter wydawnictw podziemnych, m.in. prasy, książek, kalendarzy. 31 VIII 1985 aresztowany, do 17 II 1986 przetrzymywany w AŚ przy WUSW w Opolu, skazany wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Opolu na 1 rok więzienia w zawieszeniu na 3 lata i karę grzywny. Wielokrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom.

W 1989 przewodniczący, do 2001 członek KZ „S” w FSD KZ. 2001-2006 bezrobotny, XI 2006 – V 2008 pracownik Eko-Vimar Orlański, od 2008 na emeryturze. Członek Stowarzyszenia Inżynierów Mechaników Polskich.

Odznaczony srebrnym medalem Zasłużony Pracownik FSO (1994).

Do 18 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1987 rozpracowywany przez p. V/III RUSW w Nysie w ramach SOR krypt. Samorządni; 4 IV 1987 – 3 X 1988 przez p. V/III RUSW w Nysie w ramach KE krypt. Kioskarz.

Antoni Maziarz