Hyk Jarosław
Jarosław Hyk, ur. 20 III 1962 we Wrocławiu, zm. 18 IV 2022 w Warszawie. Absolwent Uczelni Warszawskiej im. Marii Curie-Skłodowskiej w Warszawie, Wydz. Ekonomii (2010).
1980–1984 student Akademii Rolniczej we Wrocławiu, Wydz. Melioracji Wodnych – Oddział Geodezji Urządzeń Rolnych. Od X 1981 w NZS; 16 XI – 12 XII uczestnik strajku solidarnościowego ze studentami radomskiej WSI na AR, redaktor wydawanych w czasie strajku niezależnych pism „Serwisu Informacyjnego Uczelnianego Komitetu Strajkowego Akademii Rolniczej we Wrocławiu” oraz „Niebieska Alternatywa” i „Czarna Alternatywa” (ukazały się 12 XII 1981).
13–15 XII 1981 uczestnik strajku na AR, nast. do 17 XII w Przedsiębiorstwie Konstrukcji Stalowych i Urządzeń Chłodniczych i Przemysłowych Mostostal we Wroclawiu. W XII 1981 redaktor podziemnych pism „WRON-ki”, XII 1981 – I 1982 „Monitorek Dolnośląski”/„Biuletyn – Podaj Dalej”. XII 1981 – 1983 współorganizator podziemnych struktur NZS na AR, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 – 1983 Akademickiego Ruchu Oporu we Wrocławiu. 1982–1990 członek SW. 1982–1989 drukarz podziemnych pism, m.in. „Z Dnia na Dzień”, „Solidarność Walcząca”, „Myśli”, „KOS”, „Rezystor”, „CDN”, „Wiadomości Bieżące”, „Walka”, „Biuletyn Wrocławski ARO” oraz wydawnictw zwartych; współpracownik m.in. PPN, LDPN, FMW, kilku wrocławskich TKZ. 31 VIII 1982 uczestnik demonstracji we Wrocławiu, przejechany przez ciężarówkę ZOMO (zdjęcia obiegły światowe media), przeżył dzięki pomocy demonstrantów i skutecznej interwencji chirurgicznej. 1983–1987 wielokrotnie zatrzymywany, 1987–1989 uczestnik happeningów Pomarańczowej Alternatywy we Wrocławiu. 1984–1985 technik geodeta w Instytucie Meteorologii i Gospodarki Wodnej tamże, 1986–1987 specjalista pomiarów geodezyjnych w Okręgowym Przedsiębiorstwie Geodezyjno-Kartograficznym tamże, 1988–1997 kierownik działu przygotowania produkcji w Przedsiębiorstwie Inżynierii Sanitarnej i Budownictwa Wodnego Wod-Kan tamże.
1998–2002 własna działalność gospodarcza. 2003–2004 kierownik działu techn. Przedsiębiorstwa Budowlano-Handlowego Arkop we Wrocławiu, 2004–2006 kierownik działu marketingu Przedsiębiorstwa Dowbud-C w Warszawie, 2006–2010 kierownik kontraktu w Nurt Sp. z o. o we Wrocławiu. Od 2007 członek-założyciel Stowarzyszenia Solidarnośc Walcząca tamże. 2010–2011 specjalista w Wydz. Płatności Ministerstwa Rozwoju Regionalnego; od 2011 prowadzi własne biuro konsultingowe w Warszawie.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011).