Kadziak Antoni
Antoni Kadziak, ur. 25 V 1943 w Częstochowie, zm. 6 V 2018 w Szczecinie. Absolwent Politechniki Szczecińskiej, Wydz. Budownictwa Lądowego i Wodno-Melioracyjnego (1968).
1962-1968 działacz ZSP na Politechnice Szczecińskiej. W III 1968 współorganizator, uczestnik studenckiej demonstracji, zaangażowany m.in. w przygotowanie ulotek nawołujących do protestu. 1968-1970 zatrudniony w Pracowni Projektowej Wojewódzkiego Zarządu Gminnych Spółdzielni w Szczecinie, w 1970 w Spółdzielni Mieszkaniowej Kolejarz tamże, 1970-1972 służba wojskowa: kierownik budowy, 1972-1975 pracownik Kombinatu Budownictwa Ogólnego nr 1 w Szczecinie, 1975-1978 Zakładu Budowy Luków Okrętowych, 1978-1981 Polmozbytu tamże.
W VIII 1980 uczestnik strajku w Polmozbycie, doradca KS, członek MKS; od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w Polmozbycie, następnie przewodniczący KZ, członek Prezydium Ogólnopolskiego Komitetu Porozumiewawczego „S” Polmozbytu; w VI i VII 1981 delegat na I WZD Regionu Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie.
14-17 XII 1981 uczestnik strajku, szef sztabu strajkowego w Polmozbycie Szczecin, 18 XII 1981 aresztowany, przetrzymywany w AŚ KW MO w Szczecinie, 8 I 1982 skazany wyrokiem Sądu Rejonowego w Szczecinie na 5 lat więzienia i 3 lata pozbawienia praw publicznych i obywatelskich, osadzony w ZK w Stargardzie Szczecińskim i Wrocławiu, od 18 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 na przepustce, w III 1983 na mocy amnestii wyrok zmniejszono do 2,5 roku więzienia. 1983-1989 członek Szczecińskiego Klubu Katolików, od 1988 członek Zarządu. Do 1989 kolporter wydawnictw podziemnych, m.in. „Jedności Stoczniowej”, „Obrazu” (w 1987 autor pod ps. Dawid Wileński), „CDN”, „KOS-a”; działacz Biskupiego Komitetu Pomocy w Szczecinie. 1984-1985 zatrudniony w Zakładzie Remontowo-Budowlanym Pomorskiej Akademii Medycznej w Szczecinie, 1985-1987 kierownik budowy Wyższego Seminarium Duchownego tamże. 1985-1989 jako przedstawiciel regionu szczecińskiego „S” pod ps. Marcin uczestnik Grupy K (grona doradców TKK, później KKW), współorganizator prac nad projektami z zakresu ochrony środowiska. We IX 1988 uczestnik strajku okupacyjnego w Porcie Szczecińskim.
W 1989 członek Prezydium Obywatelskiego Komitetu Porozumiewawczego Regionu Pomorza Zachodniego „S”, po rozwiązaniu OKP „S” z-ca przewodniczącego, sekretarz OKP Regionu Pomorza Zachodniego. 1990-1998 w ROAD, UD, UW: w 1990 pełnomocnik Komitetu Założycielskiego ROAD na okręg szczeciński, nast. do 1998 sekretarz, z-ca przewodniczącego Zarządu Regionalnego UD, UW. 1990-1998 radny Miasta Szczecina z listy OKP, następnie z listy UD. 1990-1994 wiceprzewodniczący Sejmiku Samorządowego Województwa Szczecińskiego, 1994-1998 delegat Gminy Szczecin. 1984-1992 członek Polskiego Związku Inżynierów i Techników Budownictwa. Od 1992 właściciel Przedsiębiorstwa Usługowo-Handlowego Rotoni Sc.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).