Lipiński Dariusz
Dariusz Lipiński, ur. 4 VIII 1955 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydz. Matematyki i Fizyki (1979), doktorat (1990).
Od 1980, asystent, adiunkt, st. wykładowca w Instytucie Fizyki UAM, od 2011 st. wykładowca na Wydz. Nauk Politycznych i Dziennikarstwa UAM.
Od 16 IX 1980 w Uniwersyteckim NiSZZ/NSZZ „S” UAM; w 1981 redaktor pisma „Serwis Informacyjny Komisji Zakładowej NSZZ «Solidarność» Uniwersytet im. A. Mickiewicza”.
Po 13 XII 1981 działacz podziemnej „S”, kolporter podziemnych pism (m.in. „Solidarni”), redaktor podziemnego pisma „«Solidarność» – Poznań”. 18 IV 1985 zatrzymany, 20 IV 1985 aresztowany (15–17 VIII 1985 prowadził głodówkę z powodu uniemożliwienia korzystania z posługi religijnej), 4 X 1985 zwolniony, 14 II 1986 Sąd Wojewódzki w Poznaniu umorzył warunkowo śledztwo i wyznaczył okres próbny na 2 lata. W II 1987 zwolniony z pracy, 23 IX 1987 przywrócony przez Naczelny Sąd Administracyjny w Warszawie.
1989–1990 redaktor „Serwisu Informacyjnego Komisji Zakładowej NSZZ «Solidarność» UAM”, 1989–1991 członek KZ (III – XI 1991 przew.), 1992–2002 członek Komisji Rewizyjnej; delegat na WZD Krajowej Sekcji Nauki „S”; 1992–1998 delegat na WZD Regionu Wielkopolska, 1995 – 1998 członek ZR; 1992–1998 delegat na KZD, członek KKR. 1993–1997 autor felietonów w „Tygodniku Solidarność”. 1995 – 2003 i od 2017 członek Rady Programowej TVP SA Oddział w Poznaniu (desygnowany przez ZR); od 2012 Radia Merkury tamże. 1997–2001 w AWS (wiceprzew. Wielkopolskiego Oddziału, 1998–2001 przew. Zarządu Miejskiego AWS w Poznaniu). 1998–2002 przew. Rady Miasta Poznania (2002–2005 wiceprzew.). 2001–2014 w PO (2006–2010 przew. w Poznaniu, 2002–2006 członek Krajowego Sądu Koleżeńskiego i wiceprzew. Komisji Integracji Europejskiej Związku Miast Polskich). 2005 – 2011 poseł RP z listy PO; 2009–2012 przew. delegacji RP do Zgromadzenia Parlamentarnego Rady Europy. 2009 - 2011 wiceprzew. Zgromadzenia. Od III 2014 w Polsce Razem Jarosława Gowina.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2014), Medalem Regionu Wielkopolska NSZZ Solidarność (2010), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
30 XII 1982 – 13 II 1985 rozpracowywany przez Wydz.
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
KW MO/WUSW w Poznaniu w ramach KE krypt. Fizyk.
Barbara Fabiańska/Przemysław Zwiernik