Encyklopedia Solidarności Madeyski Leonard - Biogramy -

Leonard Madeyski, ur. 30 VIII 1953 w Zbiersku Kolonii. Ukończył Technikum Kolejowe w Ostrowie Wlkp.

1973-1986 ślusarz, następnie technolog w Zakładach Naprawczych Taboru Kolejowego w Ostrowie Wlkp., 1986-1993 specjalista ds. marketingu w Fabryce Maszyn i Urządzeń Przemysłu Spożywczego Spomasz tamże.

W VII 1980 uczestnik strajku w ZNTK, od IX 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego w ZNTK, od XI 1980 przewodniczący Komisji Wydziałowej, członek KZ; wraz z Mariuszem Kubiakiem, Jackiem Hadasiem i Józefem Wróblem współorganizator struktur miejskich „S” w Ostrowie Wlkp., sekretarz Międzyzakładowego Komitetu Porozumiewawczego (w 1981 zmiana nazwy na Międzyzakładową Komisję Porozumiewawczą), w VI 1981 delegat na I WZD Woj. Kaliskiego, członek ZR Wielkopolska Płd., delegat na I KZD.

Po 13 XII 1981 przez 17 dni wzywany na KM MO, przesłuchiwany, 2-krotne rewizje w mieszkaniu; współpracownik nieformalnej tajnej Tymczasowej KZ „S” w ZNTK (fundusze, które otrzymał na działalność MKP na początku XII 1981, po 13 XII 1981 przekazał podziemnej TKZ w swoim zakładzie pracy); kurier podziemnych wydawnictw między Kaliszem i Wrocławiem a Ostrowem Wlkp., m.in. pism „Biuletyn Kolejarski”, „Solidarni i Niezależni”, „Obserwator Wielkopolski”, „Solidarność Walcząca”.

W 1989 współorganizator „S” w Spomaszu, do 1991 przewodniczący KZ. 1993-1999 kierownik administracyjny w Zespole ZOZ w Ostrowie Wlkp., członek KZ „S”, 1999-2001 specjalista ds. marketingu w Hurtowni Stali Andrzeja Krysiaka tamże, 2002-2005 prezes Zarządu w Zakładzie Energetyki Cieplnej Skwierzyna, 1997-2006 właściciel firmy usługowej. W 2006 licencjat z teologii na Uniwersytetu im. Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Warszawie. Od 2006 główny specjalista w MZK w Ostrowie Wlkp. Od 1990 w PC, współzałożyciel PC w Ostrowie Wlkp., członek władz krajowych; od 1997 w AWS. Członek Komisji Działalności Gospodarczej Rady Miejskiej Ostrowa Wlkp.

Do 15 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1985 rozpracowywany przez przez p. V RUSW w Ostrowie Wielkopolskim w ramach SOS krypt. Demagog.

Grażyna Schlender