Pietrzykowska-Bodnar Bożena Henryka
Bożena Henryka Pietrzykowska-Bodnar, ur. 13 IX 1939 w Zamościu. Absolwentka Akademii Medycznej w Krakowie, Wydz. Lekarski (1963), specjalizacja I stopnia z psychiatrii (1967), specjalizacja II stopnia z psychiatrii (1969), 1969-1975 praca naukowa i studia doktoranckie w Zakładzie Neurofizjologii Instytutu Biologii Doświadczalnej Polskiej Akademii Nauk im. M. Nenckiego w Warszawie, doktorat (1975).
1964-1969 lekarz w Szpitalu Psychiatrycznym w Morawicy k. Kielc i Krychnowicach k. Radomia. 1975-2005 ordynator oddziału psychiatrycznego w Instytucie Psychiatrii i Neurologii w Warszawie, następnie kierownik Zespołu Leczenia Środowiskowego w
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
Klinice Psychiatrycznej.
Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego „S” w IPiN, następnie KZ; w 1981 współpracowniczka redakcji niezależnego pisma KZ „Nasze Sprawy”. Od 1980 aktywny członek Komisji Koordynacyjnej Służby Zdrowia „S” Regionu Mazowsze.
Od 13 XII 1981 działaczka TKZ „S” w IPiN, kolporter wydawnictw podziemnych. 1982-1989 działaczka Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i Ich Rodzinom w Warszawie (od 1983 Prymasowski Komitet Charytatywno-Społeczny): rozdział leków z darów zagranicznych, przygotowywanie paczek i pomoc rodzinom internowanych, więzionych i represjonowanych, wizytowanie więzień i pomoc medyczna dla osób w nich osadzonych, załatwianie badań i dokumentacji lekarskiej jako podstawy do zwolnienia więźniów. 1982-1989 działaczka struktur podziemnych „S” Służby Zdrowia Regionu Mazowsze i Krajowej Komisji Koordynacyjnej Służby Zdrowia „S” (od 1987). 1983-1986 redaktorka, autorka, kolporterka podziemnego pisma „Głos Medyka”; 1986-1990 redaktorka, autorka, kolporterka „Zeszytów Niezależnej Myśli Lekarskiej”. 5 X 1988 współzałożycielka Komisji Koordynacyjnej Służby Zdrowia „S” Region Mazowsze, następnie członek Prezydium (1989-1993).
Od 1989 przewodnicząca KZ „S” w IPiN w Warszawie. Od VI 1989 z upoważnienia Krajowej Komisji Koordynacyjnej Służby Zdrowia „S” współorganizatorka Izb Lekarskich, członek Krajowego Komitetu Organizacyjnego Izb Lekarskich, wybrana do władz Okręgowej Izby Lekarskiej w Warszawie, członek Naczelnej Rady Lekarskiej, następnie jej sekretarz. W 1993 kierownik Zakładu Organizacji Ochrony Zdrowia w w IPiN. Od 2002 członek Komisji Bioetycznej w tym instytucie.
Autorka wielu publikacji naukowych, współautorka podręczników akademickich: ''Psychiatria'', ''Psychiatria kliniczna dla studentów''.
Odznaczona Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2001), wyróżniona odznaczeniem Izby Lekarskiej Meritus pro Medicis (2004).
Stanisław Grzonkowski