Sabuda Paweł
Paweł Sabuda, ur. 12 III 1966 w Krakowie. Ukończył IV LO tamże (1985).
Od 1983 współpracownik KPN, od 25 XI 1984 członek. Od 1983 kolporter podziemnych wydawnictw KPN; w 1985 wydawca, drukarz pisma „Biuletyn Nowohucki” oraz ulotek, plakatów, kalendarzy. 1986–1987 organizator (z Jerzym Dobrowolskim) kolportażu pisma „Solidarność Walcząca”, którą dostarczał z Opola Robert Wójcik; 1986–1989 współpracownik „Opinii Krakowskiej”; 1988 wydawca „Informatora”, 1989 „Monitora Krakowskiego”. 1983–1990 współorganizator i uczestnik demonstracji oraz manifestacji rocznicowych. 1985–1988 student prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie. 3 V 1987 pobity podczas manifestacji patriotycznej na Wawelu, zatrzymany i ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń. 1986 uczestnik Marszu Szlakiem I Kompanii Kadrowej. Od I 1987 członek Studenckiej Sekcji Polskiej Ligi Praw Człowieka w Krakowie. 1988–1989 w KAB Obszaru II (Małopolska) KPN; organizator i przew. Organizacji Studenckiej KPN. V 1988 uczestnik akcji poparcia dla strajkujących w HiL w Krakowie-Nowej Hucie, strajku absencyjnego na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie i manifestacji. Od jesieni 1988 członek Komitetu Organizacyjnego NZS na UJ. 17 II 1989 współinicjator zatrzymania i wymiany ministra oświaty i szkolnictwa wyższego Jacka Fisiaka na przetrzymywanych przez MO kolegów. 20 IV 1989 inicjator i współorganizator marszu gwiaździstego w Krakowie przeciwko kłamstwom oficjalnych mediów.
1989 w Biurze Informacji i Propagandy KPN w Krakowie; II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – III 1989 (Warszawa, Kraków) delegat na III Kongres KPN; IV – VI 1989 koordynator w Krakowie kampanii wyborczej Leszka Moczulskiego, organizator pikiet, wieców, demonstracji. I 1990 uczestnik okupacji siedziby Komitetu Krakowskiego PZPR w Krakowie. 1991 współorganizator manifestacji poparcia dla niepodległości Litwy. Od 1991 własna działalność gospodarcza. 1993–1997 uczestnik Klubu Politycznego im. Józefa Mackiewicza w Krakowie. Od XII 1994 do końca lat ’90. uczestnik Akademickiego Stowarzyszenia na Rzecz Wolnej Czeczenii tamże; współorganizator kilkudziesięciu akcji poparcia dla Czeczenii. 1997–1999 w Lidze Republikańskiej, wielokrotnie zatrzymywany. XII 1997 – 1998 uczestnik inicjatywy Przyjaciele Porwanych, podejmującej działania na rzecz uwolnienia Polaków porwanych w Czeczenii. W 2004 obserwator podczas 2 tur wyborów prezydenckich na Ukrainie, wspierał w Kijowie (m.in. ze Zbigniewem Hirem) uczestników działaczy „pomarańczowej rewolucji”.
9 XII 1988 – 24 V 1990 rozpracowywany przez Wydz. III/WOKPP WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Konspiratorzy; 7 III 1989 – 30 V 1990 przez Wydz. III-1/WOKPP w ramach SOR krypt. Tor.