Stasik Wiktor
Wiktor Stasik, ur. 11 X 1945 w Galewicach k. Wieruszowa, zm. 23 III 2019 w Legnicy. Ukończył ZSZ nr 2 we Wrocławiu (1962).
1962–1963 pracownik w Państwowym Ośrodku Maszynowym w Bralinie, 1963–2005 ślusarz, szlifierz kół zębatych we Wrocławskiej Fabryce Urządzeń Mechanicznych/ Fabryce Automatów Tokarskich we Wrocławiu.
1978–1980 kolporter niezależnych pism „Biuletynu Informacyjnego” i „Robotnika”. 26 VIII – 1 IX 1980 współorganizator strajku w zakładzie, członek Zakładowego KS. Od IX 1980 w „S”; członek Zakładowego Komitetu Założycielskiego, od 18 XII przew. KZ; w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Dolny Śląsk.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu, 14 XII 1981 po interwencji w KW PZPR dyrekcji FAT, która chciała przerwać strajk, zwolniony i odwieziony do zakładu. 14–18 XII 1981 uczestnik strajku w zakładzie. 18 XII 1981 ponownie internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia we Wrocławiu i Grodkowie, 1 VII 1982 zwolniony. 1982–1989 członek TKZ (m.in. ze Stanisławem Chudzikiewiczem, Tadeuszem Gigielem, Mieczysławem Makowskim, Marianem Michalczykiem, Józefem Saletą, Stanisławem Strągiem); kolporter podziemnych pism w zakładzie m.in. „Fatamorgana”, „Solidarność FAT”, „Victoria”, „Z Dnia na Dzień”; organizator druku i autor w pismach „Fatamorgana”, „Solidarność FAT” i „Victoria”. 1982–1989 współorganizator pomocy socjalnej rodzinom internowanych i represjonowanych. 1983–1989 współzałożyciel, członek MKK Grabiszynek we Wrocławiu. 1983–1989 działacz Duszpasterstwa Ludzi Pracy w parafii św. Klemensa Dworzaka tamże; współorganizator mszy za Ojczyznę, uczestnik Tygodni Kultury Chrześcijańskiej; 1983–2018 uczestnik spotkań Klubu Politycznego Spotkanie i Dialog we Wrocławiu (do 1989 miały charakter tajny). 10 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. – XII 1989 przew. Komitetu Organizacyjnego "S" w zakładzie; 4 III 1989 – II 1990 członek Regionalnej Komisji Wykonawczej Dolny Śląsk.
IV – VI 1989 członek KO we Wrocławiu (organizator spotkań wyborczych, kolporter ulotek), 18 XII 1989 – 1991 członek Wrocławskiego KO „S”. XII 1989 – 1994 przew. KZ, 1990–1993 delegat na WZD Regionu Dolny Śląsk, 1995 delegat na VII KZD. 1989–2019 przew. Rady Parafialnej parafii pw. św. Andrzeja Boboli we Wrocławiu-Kuźnikach. Od 2005 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Ecclesia et Pontifice (2005), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009), Medalem XXV-lecia Solidarności (2005), Medalem XXX-lecia Dolnośląskiej "S" (2010), Medalem Niezłomni (2018).
8 IX 1983 – 11 VII 1984 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW we Wrocławiu w ramach KE krypt. Knot; 11 VII 1984 – 9 IX 1989 w ramach SOR krypt. Hartownia.