Encyklopedia Solidarności Studziński Bogumił - Biogramy -

Bogumił Studziński, ur. 24 X 1931 w Kamieniu Dużym k. Opoczna, zm. 20 VII 1987 w Warszawie. 1956-1960 student Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa, absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Prawa (1962).

W 1945 członek WiN. W 1949 zatrudniony jako robotnik w Centrali Skupu Złomu w Wałbrzychu. 19 IV 1951 wyrokiem Wojskowego Sądu Rejonowego w Kielcach skazany na 10 lat więzienia za udział w organizacji Orzeł Biały (z-ca komendanta) oraz przechowywanie broni, w II 1955 zwolniony na mocy amnestii. 1956-1960 pracownik Hurtowni Społem w Krakowie, 1960-1962 handlowiec w Centrali Handlu Zagranicznego Polimex, kierownik w Fabryce Tarcz Ściernych w Grodzisku Maz. 1961-1970 członek Zarządu Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. W 1965 uzyskał aplikację arbitrażową, następnie radca prawny, m.in. 1968-1982 w Głównym Urzędzie Telekomunikacji Międzymiastowej. Od 1970 członek KIK w Warszawie, 1976-1984 i 1986-1987 członek Zarządu; sekretarz i doradca w Domu Opieki Społecznej Towarzystwa św. Franciszka Salezego. W VI 1976 udzielał pomocy prawnej represjonowanym robotnikom Radomia i Ursusa. Od jesieni 1976 współpracownik Zofii i Zbigniewa Romaszewskich oraz Wojciecha Ziembińskiego. Badał m.in. okoliczności zabójstwa ks. Romana Kotlarza. 25 III 1977 współzałożyciel ROPCiO, XII 1977 – VIII 1981 w redakcji niezależnego miesięcznika „Gospodarz”; od V 1978 członek Rady Konsultacyjnej „Opinii”, od jesieni 1978 szef Biura Pomocy Społecznej ROPCiO, pełnił stałe dyżury w Punkcie Konsultacyjno-Informacyjnym w Warszawie. 10 VI 1978 w jego domu w Zalesiu Górnym k. Warszawy odbyło się III Ogólnopolskie Spotkanie ROPCiO. Od 1978 doradca komitetów samoobrony chłopskiej. Od XII 1978 członek Rady Sygnatariuszy po rozłamie w ROPCiO; 1978-1980 wykładowca w Klubach Swobodnej Dyskusji, m.in. w Warszawie, Lublinie i Puławach. 2 VI 1979 współzałożyciel Ośrodka Myśli Ludowej.

Od jesieni 1980 członek Komisji Interwencji i Praworządności „S” Regionu Mazowsze, doradca w Biurze Interwencyjnym Ogólnopolskiego Komitetu Założycielskiego „S” RI.

13 XII 1981 – 15 VII 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce. Po wyjściu terenowy łącznik Prymasowskiego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności i ich Rodzinom. 1983-1987 stały współpracownik podziemnego pisma „Kurs” i wydawnictwa Kurs. Wielokrotnie zatrzymywany i poddawany rewizjom.

Autor kilku książek wydanych w niezależnych i podziemnych wydawnictwach, m.in. ''Wieś polska w latach 1944-1978'' (1979), ''Rozwój alkoholizmu w Polsce'' (Warszawa 1984) oraz wydanych pośmiertnie wspomnień z okresu pobytu w więzieniu ''W lochach socjalizmu'' (Łódź-Warszawa 1988).

14 II 1977 – 18 II 1983 rozpracowywany przez Wydz. II Dep. IV/Wydz. XII Dep. II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. MSW w ramach KE/SOR krypt. Józef.

Włodzimierz Domagalski