Więckiewicz Aleksandra Bożenna
Aleksandra Bożenna Więckiewicz, ur. 3
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1941 w Łodzi. Absolwentka Uniwersytetu Łódzkiego, kierunek polonistyka (1969).
1962–1964 fakturzystka w Przedsiębiorstwie Handlu Zagranicznego CETEBE w Łodzi, 1969–1972 nauczycielka i bibliotekarka w SP nr 64 tamże, 1972–1978 nauczycielka i bibliotekarka w Zespole Szkół Odzieżowych nr 1 tamże, 1978–1984 nauczycielka i bibliotekarka w Zespole Szkół Zawodowych przy Zakładzie Energetycznym Łódź-Miasto.
1981 w KOWzP w Łodzi (XII 1981 członek prezydium). 1981–1988 członek KPN, VI 1981 współtwórczyni KAB KPN Okręgu III Łódź, szef propagandy, posiedzenia KAB odbywały się najczęściej w jej mieszkaniu. IX – X 1981 redaktorka (ze Zbigniewem Rybarkiewiczem i Marią Kępińską) niezależnego pisma „Wolna Polska”.
1982 inicjatorka wydawania, autorka tytułu, redaktorka, autorka i drukarz podziemnego pisma „Przedwiośnie”. 1984 zwolniona z pracy. 1984 założycielka (z mężem Markiem Więckiewiczem) drukarni (od 1985 noszącej imię Hieronima Dobrowolskiego) w swoim mieszkaniu, 1984–1986 współwydawczyni kilkunastu broszur w serii „Polska i Polityka”. 1985–1986 drukarz i autorka podziemnego pisma „Gotowość «S»”. 1985 autorka przedmowy i redaktorka (ze Zbigniewem Rybarkiewiczem) zbioru dowcipów politycznych Kto prosił ruskie? 1984–1990 szwaczka chałupniczka w Przedsiębiorstwie Produkcji Galanteryjno-Odzieżowej Progal w Łodzi. 1984–1987 członek CKAB KPN. 1986–1987 redaktorka i drukarz (z mężem i synem Pawłem Kozłowskim) podziemnego pisma „Obszar III”. 1987–1989 współpracowniczka oddziału SW w Łodzi, 1988 redaktorka (ze Stanisławem Cieślakiem, Włodzimierzem Domagalskim i Zbigniewem Wilczyńskim) podziemnego pisma „Unia”.
1990–1992 nauczycielka w Szkole Podstawowej Specjalnej nr 207 przy Domu Pomocy Społecznej w Łodzi, 1992–1994 w Specjalnym Ośrodku Szkolno-Wychowawczym nr 1 w Łodzi, 1994–1998 w Krasnokijewskiej Szkole Średniej dla Polaków w Krasnokijewce (Kazachstan), 1998–1999 w polskiej szkole w Rydze (Łotwa). Od 1999 na emeryturze. Od 2008 na emigracji w Wielkiej Brytanii. Od 2008 członek-założyciel Związku Weteranów Trzeciej Konspiracji 1956–1989.
Odznaczona Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).
12 VIII 1982 – 6 II 1990 rozpracowywana przez Wydz. III/WOKPP KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOR krypt. Ekipa.
Włodzimierz Domagalski|Henryk Marczak