Wójcik Zbigniew Kazimierz
Zbigniew Kazimierz Wójcik, ur. 18 I 1952 w Rzeszowie. Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, Wydz. Prawa i Administracji (1976), doktor nauk humanistycznych w zakresie historii (1997).
1976–1990 pracownik Narodowego Banku Polskiego. IX 1980–1990 w NSZZ „S”; I 1982–1983 łącznik (ps. Woliński) RKW „S” w Rzeszowie (w części struktury kierowanej przez Zbigniewa Sieczkosia); 1985–1990 członek Zespołu Niezależnych Historyków (patronat bp Ignacy Tokarczuk, kierownictwo naukowe dr Jan Draus) współpracującego m.in. z Instytutem Geografii Historycznej Kościoła w Polsce Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego.
1987–1990 członek redakcji niezależnego pisma diecezji przemyskiej „Rola Katolicka” (ps. Zbigniew Ziemiański), 1988–1989 członek redakcji podziemnego kwartalnika społecznego „Ultimatum” (publikował jako Błażej Szafran, Rzech, inkaust). 1988 członek Komitetu Obchodów Rocznicy 11 Listopada w Rzeszowie.
7 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 sygnatariusz Deklaracji Założycielskiej KO w Rzeszowie, wiceprzew. Komitetu Wyborczego „S” przy Rzeszowskim KO w wyborach do parlamentu 4 VI 1989. 1989–1990 członek redakcji tygodnika „San”, kierownik działu historycznego. 1990–1991 delegat w woj. rzeszowskim Pełnomocnika Rządu ds. Samorządu Terytorialnego (prof. Jerzego Regulskiego). 1991–1997 członek Rady Krajowej Stowarzyszenia Wspólnota Polska w Warszawie, od 1993 prezes Regionalnej Izby Obrachunkowej w Rzeszowie, członek Rady Krajowej RIO, 1993 założyciel i redaktor nacz. rocznika „Budżet Samorządu Terytorialnego” (Rzeszów), od 1994 członek redakcji ogólnopolskiego miesięcznika „Finanse Komunalne” (Warszawa), 1994–1999 członek Głównej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu – Instytutu Pamięci Narodowej w Warszawie. 1996–1999 z-ca przew. Okręgowej Komisji Badania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu w Rzeszowie. 1995–2003 współzałożyciel i sekretarz redakcji periodyku „Studia Rzeszowskie” (t. I–X). 2001–2018 wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Wschodnioeuropejskiej w Przemyślu, członek Senatu PWSW (2001–2008), kierownik Zakładu Nauk Społecznych i Prawnych w Instytucie Politologii i Polityki Regionalnej PWSW (2006–2008). Autor 5 książek i 111 publikacji naukowych z zakresu historii i ustroju samorządu terytorialnego oraz historii Polski XX w., w tym procesów politycznych działaczy niepodległościowych 1945–1956, od 2009 współpracownik redakcji Polskiego Słownika Biograficznego, współredaktor i współautor Encyklopedii Rzeszowa (2004).
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi (2003), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013).
15 XI 1988–30 I 1990 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Rzeszowie w ramach KE krypt. Tadek; 19 IV 1989–22 V 1989 w ramach SO krypt. Azymut II.