Chmielewski Tadeusz
Tadeusz Chmielewski, ur. 31 X 1947 w Gdańsku, Absolwent Politechniki Gdańskiej, Wydz. Mechaniczny-Technologiczny (1973) oraz Akademii Wychowania Fizycznego w Poznaniu, kierunek Lekka Atletyka (1988).
1970 mistrz Polski Ludowych Zespołów Sportowych w chodzie sportowym na 10 km.
8 III 1968 uczestnik wiecu protestacyjnego na PG i demonstracji na ulicach Gdańska.
1973–1975 inżynier-mechanik specjalista ds. urządzeń dźwignicowych w Gdańskich Zakładach Produkcji Betonów Trójbet Zakład w Dzierzgoniu, 1973–1975 nauczyciel w ZSZ i SP nr 2 tamże, 1975–1976 kierownik Zakładu Produkcji Pomocniczej w Elbląskim Przedsiębiorstwie Budowlanym, 1977–1981 kierownik Działu Przygotowania Produkcji w Elbląskim Kombinacie Budowlanym.
19–31 VIII 1980 współorganizator strajku w zakładzie, wiceprzew. KS, delegat do MKS w Gdańsku i Elblągu. Od IX 1980 w „S”; członek Oddziałowego Komitetu Założycielskiego oraz Zakładowego Komitetu Założycielskiego; od X 1980 przew. Regionalnej Komisji Koordynacyjnej Budownictwa, 29 X 1980 sygnatariusz porozumień KKB przy KKP z ministrem budownictwa ws. warunków pracy i płacy, od XII 1980 członek prezydium KZ, IX – XII 1980 członek Społecznego Komitetu Budowy Pomnika Ofiar Grudnia 1970 w Elblągu, VI – VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Elbląskiego, przew. ZR, członek KK.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, Iławie, Kielcach-Piaskach, Nowym Łupkowie, Załężu k. Rzeszowa, ponownie Kielcach-Piaskach, 23 XII 1982 zwolniony, 1983–1988 współpracownik Jacka Merkla. 25 II 1983 zwolniony z pracy, 29 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 przywrócony przez Sąd Pracy i Ubezpieczeń Społecznych w Gdańsku. 1983–1989 współorganizator pomocy rodzinom osób represjonowanych, III–V 1983 członek komisji charytatywnej przy kościele Bożego Ciała w Elblągu, VI 1983 – V 1989 członek elbląskiej filii (przy kościele św. Pawła Apostoła) Diecezjalnego Komitetu Pomocy Rodzinom Aresztowanych i Internowanych w Olsztynie, 1983–1989 współorganizator, członek Duszpasterstwa Ludzi Pracy Miasta Elbląga przy kościele św. Pawła Apostoła. 1984–1990 członek Komisji Chodu Sportowego w PZLA. 1984–1990 technolog w Zakładzie Produkcji Przemysłowej w EKB; 1985–1990 nauczyciel w SP nr 3 w Elblągu, 1986–1990 trener lekkiej atletyki w Klubie Sportowym Start tamże. 1986–1988 współpracownik podziemnego pisma „Biuletyn Regionu Elbląskiego «Solidarność»” (organizował środki finansowe), 1988–1989 uczestnik spotkań Grupy Roboczej KK. 1988–1989 współorganizator, nast. kierownik Regionalnego Biura Organizacyjnego ZR; I – VI 1989 współzałożyciel, współredaktor pisma „RBO ZR NSZZ «S»”/„1º” (Jedynka).
1989–1991 członek KZ. 1989–1990 współzałożyciel Elbląskiego Towarzystwa Gospodarczego, 1991–1992 kierownik ZPP w EKB, 1990–1998 radny Miasta Elbląga z listy ETG, nast. UW, 1991–1993 w KLD (członek Zarządu Wojewódzkiego w Elblągu, 1991–1992 przew.), 1994–2000 w UW (wiceprzew. Zarządu Wojewódzkiego); 1991–1992 wiceprezes zarządu Elbląskiego Przedsiębiorstwa Budowlanego Elsbud SA, 1992–1994 wiceprezydent Elbląga. 1993–1994 przew. rady nadzorczej w Elbląskim Przedsiębiorstwie Wodociągów i Kanalizacji Sp. z o.o., 1996–2000 prezes Elbląskiego Okręgowego Związku Lekkiej Atletyki, 1996–2002 unit manager w Commercial Union Polska – Towarzystwo Ubezpieczeń na Życie SA oddział w Gdańsku, 1998–2000 przew. rady nadzorczej w Elar SA, 2001 – 2013 st. inspektor, nast. specjalista w ZUS w Elblągu. 2002 współzałożyciel, sekretarz Porozumienia Środowisk Centroprawicowych. Od 2003 współzałożyciel, wiceprezes, od 2017 prezes Stowarzyszenia Osób Represjonowanych i Poszkodowanych w latach 1980–1990 Regionu Elbląskiego. Od 2005 współzałożyciel, wiceprzew. Stowarzyszenia Rozwój i Praca Przyszłością Samorządu w Elblągu. Od IX 2007 pełnomocnik Encyklopedii Solidarności na Region Elbląski. Od 2013 na emeryturze. Od 2017 członek Komitetu Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa przy IPN w Gdańsku, członek Rady Konsultacyjnej do Spraw Działaczy Opozycji Antykomunistycznej oraz Osób Represjonowanych z Powodów Politycznych Województwa Warmińsko-Mazurskiego.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2008), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
1980–1981 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO w Elblągu w ramach SO krypt. Ruch; 24 X 1980 – 28 III 1984 przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO/WUSW w ramach KE krypt. Szambelan; 28 III 1984 – 11 XI 1986 przez Wydz. V WUSW w ramach SOR krypt. Poker; 11 XI 1986 – 22 I 1990 przez Wydz. III/WOKPP WUSW w ramach SOR krypt. Komisja.