Majkut Lesław Jan
Lesław Jan Majkut, ur.23 VI 1950 w Grodzisku Dolnym k. Leżajska. Ukończył Technikum Budowlane w Rzeszowie (1970). Absolwent Politechniki Rzeszowskiej, Wydz. Budownictwa Lądowego i Inżynierii Środowiska (1984).
1972–1987 majster, kierownik budowy, specjalista ds. przygotowania produkcji w Rzeszowskim Przedsiębiorstwie Budowlano-Montażowym w Rzeszowie.
IX 1980 współzałożyciel i przew. Komitetu Założycielskiego „S” w RPBM tamżę. Od 10 XI 1980 przew. KZ tamże. VI–VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszowskiego.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, 28 II 1982 zwolniony. XI 1982 – II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 powołany do służby w wojskowym obozie specjalnym w Czerwonym Borze. Po powrocie poddawany rewizjom w domu i w zakładzie pracy oraz przesłuchany przez SB w zw. z działalnością kolportażową. III 1983 w zw. ze wszczętym przez prokuraturę dochodzeniem ws. rozpowszechniania nielegalnych wydawnictw po przeszukaniu w miejscu zamieszkania, przesłuchiwany i zastraszany. 1983–1989 uczestnik siatki kolportażowej, mszy św. w intencji Ojczyzny i Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. oraz manifestacji organizowanych przez RKW Rzeszów. W wyniku nacisków SB zwolniony z pracy (1987). 1987–1989 dyr. Zakładu Budowlanego w Wysokiej Głogowskiej Kombinatu Rolno-Przemysłowego Iglopool w Rzeszowie. 1989–1992 bezrobotny; 1992 kierownik budowy w Przedsiębiorstwie Inżynieria w Rzeszowie; 1992–1994 współwłaściciel spółki Budgips s.c.; 1995–2002 kierownik Grupy Robót Budowlanych w RPBM Rzeszów, 2002–2003 dyr. Miejskiego Zarządu Budynków Mieszkalnych w Rzeszowie; 2005–2006 kierownik budowy Integral tamże; 2007–2008 dyr. Zakładu Obsługi Urzędu Wojewódzkiego tamże; 2008–2013 nast. Dyrektor Dep. Organizacyjnego Podkarpackiego Urzędu Wojewódzkiego tamże; od 2013 Sekretarz Województwa Podkarpackiego – Dyrektor Dep. Organizacyjno-Prawnego Urzędu Marszałkowskiego Województwa Podkarpackiego tamże.
Od 2005 członek Grupy Ujawnić Prawdę tamże, od 2006 Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w stanie wojennym Województwa Podkarpackiego.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2015), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2018); uhonorowany: Medalem z okazji 25–tej Rocznicy powstania „S” (2005), Złotym Medal za Długoletnią Służbę (2019), Medalem Zasłużony dla Regionu Rzeszowskiego „S”(2020).
1982–1985 rozpracowywany przez Wydz. V KWMO/ p. V RUSW w Rzeszowie; 1982 przez Wydz. V KWMO Rzeszów w ramach SO krypt. Azymut.
Michał Stręk