Międzyuczelniany Komitet Protestacyjny Niezależnego Zrzeszenia Studentów 1982-1984
Międzyuczelniany Komitet Protestacyjny Niezależnego Zrzeszenia Studentów 1982-1984. Międzyuczelniany Komitet Protestacyjny Niezależnego Zrzeszenia Studentów był kontynuacją legalnych struktur NZS działających w Poznaniu przed 13 XII 1981. W skład MKP NZS wchodzili: Andrzej Grudziński (AE), Kajetan Koprowiak (AWF), Andrzej Nowotny (AR), Wojciech Putz (UAM), Mieczysław Prause (PP) – do IX 1983, Sławomir Smól (AM). W pracach MKP NZS uczestniczyli czasowo: Mariusz Zemer (AM) w 1982, Łukasz Zalewski od II do V 1983 i NN przedstawiciele PWSM i PWSSP.
Pierwsze spotkania członków podziemnej struktury NZS odbyły się już w XII 1981. Po raz pierwszy nazwa organizacji została ujawniona w V 1982 w nr. 8 „BISa”. Zebrania MKP NZS miały zazwyczaj charakter informacyjny. Przekazywano na nich wiadomości o sytuacji na poszczególnych uczelniach, mówiono o rozwoju wypadków w kraju i regionie. Ponadto omawiano zagadnienia związane z przygotowaniami do obchodów rocznicowych i akcji protestacyjnych, uzgadniano apele przeznaczone do publikowania w „BISie” i ulotkach oraz dyskutowano o sposobach kolportażu pism i publikacji wydawanych poza strukturą MKP NZS (książek, znaczków i prasy podziemnej). Jedynym pismem reprezentacji poznańskiego NZS był „BIS. Biuletyn Informacyjny Studentów”. Członkowie MKP NSZ utrzymywali też kontakty z innymi podziemnymi organizacjami studenckimi działającymi w Poznaniu, m.in. z Akademickim Ruchem Oporu i Narodową Organizacją Wyzwoleńczą Lechia.
W 1983 MKP NZS coraz bardziej zajmował się kolportażem literatury podziemnej. Książki sprowadzano z innych regionów, głównie z Warszawy, Wrocławia, Krakowa i Szczecina. W konsekwencji MKP NZS przekształcił się wiosną 1984 w strukturę kolportażową i przestał pełnić funkcję organu koordynującego podziemną działalność na poznańskich uczelniach. W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984 przestał się także ukazywać „BIS”.