Stowarzyszenie Solidarność Francusko-Polska
Stowarzyszenie Solidarność Francusko-Polska (Association Solidarité France-Pologne), powstało 20 IX 1980 w Paryżu. Na jego czele stanął wywodzący się z emigracji powojennej Piotr Słonimski. Stowarzyszenie nie posiadało formalnej listy członków; jej najważniejszymi działaczami byli faktyczni założyciele: Karol Sachs i Krystyna Vinaver, związani z emigracją po 1968, oraz Marie-Anne Hugon, Martine Gutman-Lajeunesse, Agnieszka Słonimska, Joël Prince, Seweryn Blumsztajn. Stowarzyszenie wspierali m.in. Patrick Boulte, Elżbieta Kaczyńska, Bronisław Geremek, Chantal de Singly, Hélène Masse-Desen, Solange Passaris, Francis Jacob, Alain Touraine, Michel Foucault, Krzysztof Pomian, Jean Offredo, Jean-Louis Bianco, Nathalie Bolgert, Anne Durufle, Jacques Le Goff, Alexandre Minkowski, Frederic Mitterrand, Andrzej Seweryn, Paul Thibaud. Stowarzyszenie wydawało własne pismo „Revue de notre Solidarité”. W krótkim czasie Stowarzyszenie stało się organizacją ogólnofrancuską, do której przystąpiły powstające spontanicznie sekcje w ponad 50 miastach Francji. Działa na rzecz współpracy polskich i francuskich związków zawodowych oraz tworzenia stowarzyszeń miast bliźniaczych w obu krajach. 13 XII 1981 Stowarzyszenie współorganizowało największy na Zachodzie protest uliczny z udziałem 100 tys. osób, w tym wielu eminentnych przedstawicieli francuskiego życia politycznego i kulturalnego. Kolejne manifestacje organizowano 13. dnia każdego miesiąca i w inne ważne rocznice, m.in. 3 V, 31 VIII. W I 1982 z inicjatywy Stowarzyszenia powołano Biuro Kontaktów i Informacji, łączące 37 organizacji ówczesnej emigracji. Dzięki wysiłkom Stowarzyszenia uzyskano zgodę władz francuskich na pobyt w tym kraju całej postsolidarnościowej emigracji (bez konieczności uzyskiwania azylu politycznego) oraz na wznowienie audycji radiowych do Polski. Oddziaływano na opinię publiczną we Francji i na Zachodzie, organizując debaty, wystawy, pokazy filmów, wydając znaczki, płyty, kasety nt. sytuacji w Polsce, wysyłano książki i czasopisma do bibliotek naukowych w kraju. Finansowo wspomagano bezpośrednio struktury podziemnej „S”, szczególnie te związane z OKN-em, takie jak: Społeczny Komitet Nauki z Komisją Stypendialną, Zespół Oświaty Niezależnej, Komitet Kultury Niezależnej i Społeczną Komisję Zdrowia, a także takie jak: Komitet Obrony Solidarności, Archiwum Wschodnie, Karta, Zeszyty Lekarskie i Społeczne Towarzystwo Oświatowe; za pośrednictwem Videokontaktu i Kontaktu utrzymywano pomoc także dla innych wydawnictw podziemnych w kraju, finansując m.in. wysyłkę sprzętu drukarskiego. Opracowano też pierwszy spis wydawnictw podziemnych wychodzących w Polsce. Najbardziej spektakularnymi akcjami Stowarzyszenia były wysyłki transportów lekarstw, sprzętu medycznego, żywności, ubrań, środków czystości do kilkudziesięciu miast w całej Polsce: tylko do III 1983 wysłano ponad 1 tys. ton tego typu darów z całej Francji, także wysyłki paczek indywidualnych dla osób internowanych i więzionych oraz ich rodzin; prowadzono kartotekę osób represjonowanych, dla których znajdowano francuskie rodziny opiekuńcze; 1982-1983 dzięki Stowarzyszeniu ponad 800 rodzin francuskich opiekowało się polskimi. Stowarzyszenie utrzymywało kontakt z francuskimi związkami zawodowymi (CFDT, CFTC, FEN, FO, CCFD, CFC-CGC), organizacjami międzynarodowymi, m.in. Lekarze Świata, Lekarze bez Granic, Przyjaciele Ziemi, także z Biurem Koordynacyjnym „S” we Francji, świadczącymi długotrwałą pomoc polskiemu podziemiu. Obok środowiska „Kultury” i tzw. Komitetu Miłosza, czyli Funduszu Pomocy Niezależnej Literaturze i Nauce Polskiej, Stowarzyszenie Solidarité France-Pologne było najważniejszą organizacją niosącą pomoc krajowi z Francji, a obok londyńskiego Funduszu Pomocy Krajowi i działającego od 1982 The Committee in Suport of Solidarity w Nowym Yorku (Eryk Chenoweth, Jakub Karpiński, Irena Lasota, Piotr Naimski, Jerzy Warman) jedną z najważniejszych organizacji pomocy „S” istniejącą na Zachodzie. Stowarzyszenie Solidarności Francusko-Polskiej istnieje i działa do dzisiaj.