Encyklopedia Solidarności

Balicki Marek, ur. 29 IX 1953 w Słupsku. Absolwent Akademii Medycznej w Gdańsku, Wydz. Lekarski (1978).

1978–1984 lekarz w Zespole Opieki Zdrowotnej w Lęborku.

Od IX 1980 w „S”; przew. Komitetu Założycielskiego w ZOZ tamże, w XI 1980 członek KS podczas strajku okupacyjnego pracowników służby zdrowia w Urzędzie Wojewódzkim w Gdańsku, uczestnik negocjacji z komisją rządową; od I 1981 przew. KZ, w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Gdańskiego, członek ZR; IX/X 1981 delegat na I KZD.

13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Strzebielinku, 29 XII 1981 zwolniony. 1982–1984 działacz podziemnej Terenowej Komisji Koordynacyjnej w Lęborku; redaktor i kolporter podziemnego pisma „Robotnik Lęborka”. 21 IV 1983 zatrzymany, 22 IV 1983 aresztowany i osadzony w AŚ w Lęborku. 27 VII 1983 zwolniony, Sąd Rejonowy w Lęborku umorzył postępowanie na mocy amnestii. 1984–1986 lekarz w Szpitalu Psychiatrycznym we Fromborku, 1986–1999 lekarz w Szpitalu Psychiatrycznym Drewnica w Ząbkach (1987–1992 i 1997–1999 ordynator, 1990–1992 dyr. szpitala).

1990–1997 w ROAD/UD/UW. 1991–1997 poseł RP z listy UD, 1992–1993 wiceminister zdrowia, 1998–2001 doradca Prezydenta RP, 2001–2005 senator RP z listy SLD-UP, 2003 i 2004–2005 minister zdrowia. 2004–2008 współzałożyciel i członek SdPl. 2006–2007 radny, wiceprzew. Sejmiku Mazowieckiego z listy SdPl, 2006–2013 dyr. Szpitala Wolskiego w Warszawie. 2007–2011 poseł RP z listy LiD. Od 2013 kierownik Wolskiego Centrum Zdrowia Psychicznego w Warszawie. 1991–2013 prezes Warszawskiego Towarzystwa Pomocy Lekarskiej i Opieki nad Psychicznie i Nerwowo Chorymi, od 1983 członek Polskiego Towarzystwa Psychiatrycznego. Od 2013 członek SLD i rzecznik SLD ds. zdrowia. Od 2015 członek Narodowej Rady Rozwoju przy Prezydencie RP Andrzeju Dudzie.

10 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 – 9 XII 1984 rozpracowywany przez p. III KM MO/ RUSW w Lęborku w ramach SOS/KE krypt. SBB/Agitator.

Arkadiusz Kazański