Bieńkowski Władysław
Władysław Bieńkowski , ur. 17 III 1906 w Łodzi, zm. 15 IV 1991 w Warszawie. 1926–1935 student Uniwersytetu Warszawskiego, kier.: polonistyka, filozofia, historia, socjologia. Pracownik biblioteki.
1930–1936 członek Organizacji Młodzieży Socjalistycznej Życie i Komunistycznego Związku Młodzieży Polskiej, współpracownik KPP. 1939–1941 współpracownik „Czerwonego Sztandaru” we Lwowie. 1942–1948 członek grupy inicjatywnej PPR, organizator PPR w Generalnym Gubernatorstwie, współtwórca K rajowej Rady Narodowej. 1942–1944 redaktor konspiracyjnych pism komunistycznych: „Przełom”, „Głos Warszawy” i „Trybuna Wolności”. 1943–1947 członek KRN. 1944 uczestnik powstania warszawskiego. 1945–1948 w KC PPR. 1947 sygnatariusz listu 23 oficerów AL w obronie skazanych przywódców WiN. 1947–1952 poseł w Sejmie Ustawodawczym. 1948 potępiony za tzw. odchylenie prawicowe. 1948–1956 dyr. Biblioteki Narodowej. 1955–1962 współpracownik Klubu Krzywego Koła. Jesienią 1956 mediator między Gomułką a Kościołem, delegat na rozmowy z internowanym prymasem Stefanem Wyszyńskim. 1956–1959 minister oświaty (odszedł w proteście przeciwko usunięciu religii ze szkół). 1960–1970 z-ca przewodniczącego Rady Ochrony Przyrody. 1961–1969 poseł PRL. W latach 60. krytyk realnego socjalizmu. 1969–1989 autor publikacji w Instytucie Literackim w Paryżu i paryskiej „Kulturze”, w NOW-ej oraz in. niezależnych wydawnictwach. 1970 usunięty z PZPR. 1976–1981 współpracownik KOR, nast. KSS „KOR”. 1978 członek założyciel TKN.
Autor książek, m.in.: Powstanie Warszawskie (1945), Polityka Watykanu wobec Polski (1949), Rewolucji ciąg dalszy (1957), Motory i hamulce socjalizmu (1969), Socjologia klęski (1971), Theory and Reality – The Development of Social Systems (1981), Polskiego dramatu ciąg dalszy (1984), Zrozumieć społeczeństwa (1989).
1966–1981 rozpracowywany przez Wydz. IV Dep. III MKSW w ramach SOR krypt. Orator