Bobowski Antoni
Antoni Bobowski, ur. 18 VIII 1944 w Jerozolimie (Palestyna), zm. 30 I 2010 w Norrköping (Szwecja). Absolwent Państwowego Instytutu Pedagogiki Specjalnej w Warszawie (1974).
1966-1972 wychowawca w Zakładzie Poprawczym w Łobżenicy k. Piły, 1972-1979 kolejno: kierownik internatu Technikum Mechaniczno-Elektrycznego w Bielsku-Białej i internatu przy Kombinacie Budownictwa Mieszkaniowego tamże, wychowawca w Zakładzie Poprawczym, 1979-1981 kierownik internatu przy Bielskim Przedsiębiorstwie Instalacji Sanitarnych.
Od IX 1980 w „S”, współorganizator „S” w BPIS; wiceprzewodniczący KZ; w V i XI 1981 delegat na I i II WZD Regionu Podbeskidzie, członek ZR, od XI 1981 Prezydium ZR.
Po 13 XII 1981 w ukryciu w Bielsku-Białej, w kontakcie z działaczami „S”, współorganizator akcji ulotkowych, pomocy dla internowanych. 27 XII 1981 aresztowany, 16 I 1982 skazany w trybie doraźnym wyrokiem Sądu Wojewódzkiego w Bielsku-Białej na 5 lat więzienia, osadzony w ZK w Raciborzu, następnie we Wrocławiu, od 10 XII 1982 przerwa w odbywaniu kary ze względu na stan zdrowia. Kolporter wydawnictw podziemnych z Regionów Podbeskidzie, Małopolska, Dolny Śląsk, Mazowsze. W 1984 współzałożyciel Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. przy parafii św. Mikołaja w Bielsku-Białej. 24 V 1984 aresztowany, przetrzymywany w AŚ w Krakowie, następnie w Bielsku-Białej, 6 VIII 1984 zwolniony. Po wyjściu współpracownik podziemnych struktur „S” na Podbeskidziu. 1982-1985 bez stałego zatrudnienia.
Od VII 1985 na emigracji w Szwecji; od 1985 działacz Kongresu Polaków w Szwecji i Związku Polaków w Finspang i Norrköping, od 1998 członek Związku Więźniów Politycznych Okresu Stanu Wojennego z siedzibą w Katowicach.
1984-1989 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Bielsku-Białej w ramach SOR krypt. Feniks.
Region Podbeskidzie, Bielsko-Biała