Boczyński Tomasz Konrad
Tomasz Konrad Boczyński, ur. 16 I 1945 w Pruszkowie. Ukończył Państwową Szkołę Techniczną (Poligraficzną) nr 5 w Warszawie (1964); absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek kartografia (1970).
1970-1971 stażysta w Państwowym Instytucie Hydrologiczno-Meteorologicznym w Warszawie, 1972-1974 pracownik naukowo-badawczy w Zakładzie Badań Statystyczno-Ekonomicznych w Głównym Urzędzie Statystycznym, w 1975 starszy redaktor w Wydawnictwie Handlu Wewnętrznego i Usług Libra w Warszawie, w 1976 pracownik Działu Wydawniczego Instytutu Organizacji i Kierowania PAN, w 1977 Nauczycielskiej Spółdzielni Wydawniczo-Oświatowej Wspólna Sprawa, 1977 – VII 1981 Krajowej Agencji Wydawniczej. W III 1968 członek komitetu protestacyjnego studentów Instytutu Geografii UW, współorganizator wieców wydziałowych; 14 III 1968 pobity, do VIII 1968 hospitalizowany, oskarżony o napaść na funkcjonariuszy, w XII 1968 postępowanie umorzono. Od jesieni 1977 współpracownik NOWej, m.in. przy pracach redakcyjnych, korektorskich i technicznych. Od 1978 członek Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek.
Od IX 1980 w „S”, współzałożyciel „S” w KAW, IX 1980 – VII 1981 przewodniczący KZ, przedstawiciel KZ KAW w Międzywydawniczej Komisji Koordynacyjnej „S”; 1980/1981 uczestnik wstępnych prac organizacyjnych i negocjacji z komisją rządową ws. wydawania „Tygodnika Solidarność”. VII 1981 – VIII 1982 zatrudniony nieformalnie w NOWej (oficjalnie sekretarz Jerzego Ficowskiego) – skarbnik, księgowy, współorganizator biura wydawnictwa, organizator zakupów sprzętu i papieru, pracy maszynistek i korekty.
5 VIII 1982 aresztowany, przetrzymywany w AŚ Warszawa-Mokotów, 22 X 1982 zwolniony ze względu na stan zdrowia; 21 XII 1983 skazany wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego na przepadek mienia, zarekwirowanego podczas rewizji w mieszkaniu podczas aresztowania, m.in. pieniędzy NOWej oraz własnych oszczędności, 9 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1984, po apelacji do Izby Wojskowej Sądu Najwyższego, na częściowy przepadek mienia. Od XII 1982 na rencie. 1982-1985 współpracownik NOWej, organizator druku na tzw. dojściach oraz papieru i sprzętu; 1985-1989 redaktor i redaktor techniczny podziemnego Archiwum Archiwum Archiwum, wydawnictwo założone w 1977 w Warszawie przez Jacka Arcta i Jadwigę Żelechowską we współpracy z grupą osób, które od 1974 powielały techniką fotograficzną wydawnictwa emigracyjne i ulotki (m.in. zawiadamiające o mszach rocznicowych). Działało do 1981 (do 1978 bez nazwy), w 1978 powstała formalna struktura i przyjęto nazwę. „S”.
Od 1991 członek założyciel Stowarzyszenia Archiwum „S”. 1994-2002 w redakcji miesięcznika „Networld”, od 1996 współpracownik Wydawnictwa LTW. Od 2005 członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
15 V 1982 – 17 VII 1985 rozpracowywany przez Wydz. III-2 KS MO/SUSW w ramach SOS/SOR krypt. Papier.