Bogucki Włodzimierz
Włodzimierz Bogucki, ur. 17 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1928 w Stanisławowie (obecnie Ukraina), zm. 13 III 2014 w Zielonej Górze. 1949–1952 kierownik Wydz. Zasiłków ZUS w Zielonej Górze. 1952–1955 oddziału w Wydz. Zdrowia i Opieki Społecznej Prezydium Wojewódzkiej Rady Narodowej, 1955–1973 w Wydziale Zatrudnienia tamże, 1973–1977 kierownik/inspektor woj. w Wydziale Zatrudnienia i Spraw Socjalnych Urzędu Wojewódzkiego w Zielonej Górze. Od 1977 na rencie inwalidzkiej.
1944–1945 ochotnik w „istriebitielnych batalionach” przeznaczonych do zwalczania podziemia ukraińskiego.
Od 1948 w ZMP.
1951–1952 przew. Rady Miejscowej/Zakładowej Związku Zawodowego Pracowników Instytucji Społecznych (ZZPIS) w Zielonej Górze, 1951–1952 wiceprzew. Zarządu Okręgu ZZPIS. 1951–1952 przew. Koła Prelegentów Miejskiego Polskiego Komitetu Obrońców Pokoju. 1959 oddelegowany do pracy w Punkcie Repatriacyjnym w Czerwieńsku, otrzymał nagrodę Pełnomocnika Rządu ds. Repatriacji. 1971 przew. Społecznej Komisji Pojednawczej przy Miejskim Komitecie Frontu Jedności Narodu nr 4 w Zielonej Górze.
Od IX 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego „S” przy Urzędzie Wojewódzkim w Zielonej Górze, nast. członek KZ, MKZ, VI 1981 delegat na WZD Regionu Zielona Góra. 1981 działacz społeczny w Grupie Interwencyjnej przy ZR zajmującej się kompletowaniem materiałów nt. osób zajmujących stanowiska kierownicze w aparacie partyjnym, państwowym i gospodarczym, interwencjami w sprawach związanych z działalnością związku oraz prawnych, tj. instancji związkowych podległych MKZ NSZZ „S” w Zielonej Górze, członek Działu Prawnego przy ZR, oddelegowany przez ZR do Komisji Prawa i Porządku Publicznego WRN w Zielonej Górze. X–XI 1981 uczestnik strajku podczas konfliktu w PGR Lubogóra, przedstawiciel Zarządu Regionalnego NSZZ „S” w Zielonej Górze w zespole negocjatorów.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia (AŚ w Zielonej Górze), od 4 I 1982 w szpitalu przy ZK we Wrocławiu, 16 II 1982 zwolniony.
6 IV 1989 sekretarz, od 17 IV przew. woj. KO „S” w Zielonej Górze, 1990 założyciel Komitetu Wyborczego Lecha Wałęsy tamże.
1990 założyciel Koła Emerytów i Rencistów przy ZR „S”, 1990–1992 wiceprezes, 1993–1996 prezes Terenowej Komisji Emerytów i Rencistów, 1993 współtwórca i uczestnik prac Komitetu Wyborczego Bezpartyjnego Bloku Wspierania Reform w Zielonej Górze. Od 1993 na emeryturze.
1996 inicjator, założyciel Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym w Zielonej Górze, sekretarz/prezes Oddziału Wojewódzkiego SORwSW tamże, Zarządu Głównego SORwSW tamże, współzałożyciel oddziałów woj. SORwSW w Polsce. 1998 założyciel Związku Stowarzyszeń Osób Represjonowanych w l. 1980–1990 w Gdańsku, od 2000 honorowy prezes tegoż. 1994/1995–2014 prezes Stowarzyszenia Lubuska Rodzina Katyńska w Zielonej Górze. 2012 pomysłodawca i inicjator powołania Stowarzyszenia Gibraltar 1943, od 2012 honorowy prezes. 2000–2009 wiceprezes Lubuskiej Rady ds. Kombatantów Okręg Południowy Zielona Góra.
Odznaczony Medalem Pro Memoria (2004), Krzyżem Semper Fidelis (2005), Krzyżem Wolności i Solidarności (2013).
16 X 1981–16 III 1982 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/V KW MO w Zielonej Górze w ramach SOS krypt. Protest; 13 III 1982–29 XII 1987 przez Wydz. V KW MO/WUSW w Zielonej Górze w ramach KE krypt. Radca.