Bojarski Zdzisław
Zdzisław Bojarski, ur. 13 VI 1952 w Przyrowie k. Częstochowy. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową w Częstochowie (1970).
W 1970 ślusarz w Zakładach Przemysłu Lniarskiego Wigolen w Częstochowie, w 1971 w Zakładzie Elektro-Metalurgicznym Blachownia w Blachowni, 1972-1983 pracownik Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Częstochowie.
1-3 IX 1980 przywódca pierwszego strajku w regionie, przewodniczący Zakładowego KS w MPK; od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w MPK; 28 IX – XII 1980 współzałożyciel i przewodniczący Regionalnego Komitetu Założycielskiego „S”. W X 1980 mediator podczas konfliktu zakładowej „S” z dyrekcją w Spółdzielni Pracy Metpol w Koniecpolu. W XI 1980 współorganizator protestu w klubie Ikar w Częstochowie. XII 1980 – VI 1981 członek Prezydium RKZ. III-IV 1981 mediator podczas konfliktu rolników z naczelnikiem gminy w Kruszynie.
14 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu i Nowym Łupkowie, zwolniony 23 VI 1982. 1982-1983 dostawca papieru dla podziemnego pisma „CDN” (we współpracy ze Zbigniewem Muchowiczem). W VI 1983 zwolniony z pracy, do 1984 bez zatrudnienia; 1984-1985 Wojewódzkiej Spółdzielni Ogrodniczo-Pszczelarskiej w Częstochowie, 1985-1986 Zjednoczonych Zespołów Gospodarczych Veritas tamże, 1986-1988 kierowca w Spółdzielni Kółek Rolniczych w Przyrowie (w wyniku interwencji SB zwalniany z pracy). 1985-1986 członek jawnego Komitetu Ochrony Interesów Społeczeństwa Regionu Częstochowskiego, w 1985 za udział w KOIS aresztowany, postawiony przed kolegium ds. wykroczeń, uniewinniony. 1988-1991 ślusarz w Rolniczej Spółdzielni Produkcyjnej Rząsawa w Częstochowie.
W 1989 uczestnik reaktywowania struktur „S” w RSP Rząsawa, 1989-1991 przewodniczący KZ; w 1989 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Częstochowskiego, kandydat na przewodniczącego ZR; 1990-1991 współzałożyciel i przewodniczący Regionalnej Sekcji Pracowników Rolnictwa Uspołecznionego „S”. W 1991 zwolniony z pracy w RSP Rząsawa; 1991-1994 prace dorywcze; od 1994 przedsiębiorca w branży budowlanej: 1994-2002 właściciel Przedsiębiorstwa Wielobranżowego Mibox, od 2000 współwłaściciel, od 2002 właściciel firmy Kompleksowa Obsługa Budownictwa B&M&S Sp. z o.o.
Autor wspomnień ze strajku we IX 1980 ''Jak strajkowało MPK'' („Życie Częstochowskie” nr 171, 2005).
Od 21 X 1983 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Częstochowie w ramach SOR krypt. Liberał; przez Wydz. V WUSW w Częstochowie w ramach KE.