Brandys Marian
Marian Brandys, ur. 25 I 1912 w Wiesbaden, zm. 20 XI 1998 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek prawo.
IX-X 1939 uczestnik kampanii wrześniowej w Samodzielnej Grupie Operacyjnej Polesie; 1939-1945 jeniec oflagów niemieckich, m.in. II-C Woldenberg; w 1945 po wyjściu z obozu, w ostatnich miesiącach wojny, korespondent frontowy, reportaż ''Na Berlin'' („Rzeczpospolita” 1945) był jego literackim debiutem. W l. 40./50. dziennikarz związany z prasą komunistyczną, m.in. autor reportaży o Nowej Hucie; w l. 50. w redakcji „Nowej Kultury”; później reporter tygodnika „Świat”. Po 1945 w PPR, nast. PZPR (wystąpił w 1966). W 1976 sygnatariusz listu 101 przeciw zmianom w Konstytucji PRL; 1976-1981 współpracownik KOR, następnie KSS KOR, wraz z żoną Haliną Mikołajską udostępniał mieszkanie na spotkania; w 1978 współzałożyciel TKN. W l. 70. i 80. autor publikacji w podziemnych pismach, m.in. w „Pulsie”, „Nowym Zapisie” i „Krytyce”. Członek SPP oraz polskiego PEN Clubu.
Autor zbiorów reportaży, książek dla młodzieży, m.in. ''Śladami Stasia i Nel'' (1961), ''Z Panem Biegankiem w Abisynii'' (1962) oraz książek o tematyce historycznej, m.in. cyklu „Kozietulski i inni” (t. I i II, 1967), „Koniec świata szwoleżerów” (t. I-V, 1971-1979), „Moje przygody z historią” (1981) oraz tomów dzienników z l. 70. (wydawanych 1996-1997).
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (1954), uhonorowany m.in. Nagrodą Państwową I stopnia (1974) i nagrodą literacką paryskiej Kultury (1982).