Cieślewicz Wojciech
Cieślewicz Wojciech, ur. 9 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1953 w Mieleszynie k. Gniezna, zm. 2 III 1982 w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu Adama Mickiewicza tamże, Wydz. Prawa i Administracji (1977). 1977–1979 pracował w Spółdzielni Studenckiej; 1979–1981 w Banku Spółdzielczym w Dopiewie k. Poznania. 1976–1981 wyjeżdżał w celach zarobkowych do Europy Zachodniej (Hiszpania, RFN, Norwegia, Berlin Zachodni), skąd przewoził literaturę bezdebitową, którą rozpowszechniał w akademiku.
13 II 1982 uczestnik manifestacji w Poznaniu, pobity przez ZOMO przy Moście Teatralnym. Po utracie przytomności przewieziony do Szpitala Wojewódzkiego tamże, gdzie zmarł na skutek obrażeń czaszkowo-mózgowych. W l. 80. w rocznicę śmierci składano przy moście kwiaty z szarfami z elementami „Solidarności”. 23 II 1982 Prokuratura Wojsk Lotniczych w Poznaniu wszczęła śledztwo ws. jego śmierci, 15 VI 1982 umorzone „wobec niewykrycia sprawców”; zeznania naocznych świadków jednoznacznie wskazywały, że sprawcami byli funkcjonariusze ZOMO. 28 IX 1990 Sejmowa Komisja Nadzwyczajna do Zbadania Działalności MSW (tzw. Komisja Rokity) wnioskowała o wznowienie śledztwa. 15 XI 1990 Prokuratura Wojewódzka w Poznaniu śledztwo wznowiła; w wyniku dochodzenia ustalono, że pobicia dokonali funkcjonariusze kompanii plutonu I i II, V kompanii pułku manewrowego przy KW MO w Poznaniu. W stan oskarżenia postawiono b. funkcjonariusza ZOMO Włodzimierza J., który nie stawiał się na rozprawy sądu z powodów problemów psychiatrycznych (opinia lekarska stwierdziła że „nie jest zdolny do odpowiadania przed sądem w charakterze oskarżonego”). 31 V 1993 Sąd Rejonowy w Poznaniu uniewinnił go podając jako powód „brak dostatecznych dowodów popełnienia winy”. 22 X 1993 Sąd Wojewódzki tamże uchylił wyrok, 13 IX 1994 Sąd Rejonowy tamże, nast. 8 VIII 1995 Sąd Wojewódzki tamże utrzymały w mocy wyrok. 21 VI 1991 Prokuratura Wojewódzka tamże wyłączyła ze sprawy i podjęła osobne postępowanie przeciwko in. 5 nieustalonym funkcjonariuszom ZOMO uczestniczącym w pobiciu W. Cieślewicza; 24 VI 1991 postępowanie umorzono.
20 XII 1976 – 23 II 1977 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Poznaniu w ramach SOS krypt. Cieśla.