Czekalski Jerzy
Jerzy Zygmunt Czekalski, ur. 21 X 1950 w Lubaczowie. Ukończył Technikum Górnictwa Naftowego w Krośnie (1969). Absolwent Wyższej Szkoły Pedagogicznej w Rzeszowie, Wydz. Historyczno-Socjologiczny (1997).
1969–1990 asystent-kierownik zmiany w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu – Kopalnia Gazu Ziemnego w Lubaczowie, zatwierdzony do wykonywania czynności w dozorze wyższym przez Okręgowy Urząd Górniczy w Krośnie.
Od IX 1980 w „S”’ przew. Komitetu Założycielskiego w KGZ w Lubaczowie, nast. KZ w Sanoku, w XI współorganizator i wiceprzew. Tymczasowego Międzyzakładowego Komitetu Założycielskiego w Lubaczowie, nast. wiceprzew. MKK tamże, w VII – XII 1981 delegat na I WZD Regionu Południowo-Wschodniego, od 31 VII 1981 członek ZR; IX/X delegat na I KZD – przew. delegacji regionu.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Uhercach (uczestnik głodówki) i Nowym Łupkowie, 24 VII 1982 zwolniony. 1982–1989 działacz podziemia w Lubaczowie, współpracował z parafią św. Stanisława Biskupa i Męczennika tamże; współorganizator mszy za Ojczyznę, uroczystości rocznicowych, wmurowania tablicy w rocznicę śmierci ks. Jerzego Popiełuszki, okolicznościowych wystaw. W 1987 założyciel, nast. sekretarz KIK tamże (od 1997 prezes).
Od 1989 wiceprzew. KZ i Rady Pracowniczej w Sanockim Zakładzie Górnictwa Nafty i Gazu w Sanoku, w 1989 współorganizator KO w Lubaczowie, 1989–1990 członek RKW, 1990 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Ziemia Przemyska, przew. obrad. 1990–1994 z-ca kierownika Urzędu Rejonowego w Lubaczowie, 1994–1997 kierownik biura w Zakładach Wyrobów Galanteryjnych, od 1997 w Przedsiębiorstwie Prefabrykatów Elektroenergetycznych Elbud w Przemyślu; po przekształceniu od 1999 przew. rady nadzorczej spółki. Od 2005 przew. rady nadzorczej Przedsiębiorstwa Gospodarki Mieszkaniowej Sp. z o.o. tamże. Od 1997 wiceprzew., od 2014 prezes Oddziału Wojewódzkiego Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym w Jarosławiu. Od 2010 z-ca członka, 2014–2017 członek Podkarpackiej Rady ds. Kombatantów i Osób Represjonowanych, przy Marszałku Województwa Podkarpackiego. W 2011–2014 wiceprzew. zarządu Rady Ruchów i Stowarzyszeń Katolickich Diecezji Zamojsko-Lubaczowskiej. Od 2017 na emeryturze.
Odznaczony Krzyżem Wolności i Solidarności (2011).
27 I 1981 – 28 VIII 1986 rozpracowywany przez Wydz. IIIA/Wydz. V KW MO/WUSW w Przemyślu w ramach SO krypt. Roztocze; 30 VII 1982 – 10 IV 1985 przez Wydz. V KW MO/WUSW w ramach KE krypt. Klon; 2 IV 1987 – 25 VIII 1989 przez p. V RUSW w Lubaczowie w ramach KE krypt. Brodaty.