Dąbrowski Jakub
Jakub Dąbrowski, ur. 25 VII 1942 w Wilnie. Absolwent Politechniki Wrocławskiej, Wydz. Architektury (1969).
Od 1969 członek SARP. W III 1968 uczestnik wieców studenckich na Politechnice Wrocławskiej, autor i drukarz ulotek; relegowany z uczelni za udział w kontrpochodzie 1 V 1968 (w II 1969 dopuszczony do obrony pracy dyplomowej); w VII 1969 aresztowany, przetrzymywany w AŚ we Wrocławiu, w VIII 1969 zwolniony na mocy amnestii. 1968-1972 projektant w Zespole Urbanistycznym PRN w Żywcu, 1972-1973 kierownik samodzielnego Oddziału Wykonawstwa Inwestycyjnego w Fabryce Śrub tamże, 1973-1978 architekt projektant w Biurze Projektowym Miastoprojekt w Szczecinie, 1978-1984 architekt rejonowy i z-ca dyr. w Dyrekcji Rozbudowy Miast i Osiedli Wiejskich w Stargardzie Szczecińskim.
We IX 1980 autor winiety i redaktor techniczny tygodnika „S” „Jedność”.
W II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony z pracy za odmowę podpisania tzw. lojalki, w IV 1982 przywrócony na mocy orzeczenia Sądu Pracy w Szczecinie. Od 1982 współpracownik RKS, m.in. zaangażowany w ukrywanie Grzegorza Durskiego; inicjator i organizator (w kontakcie z Joanną Jurand i Wiesławem Johanem z Warszawy) grupy kolportującej wydawnictwa podziemne, znaczki poczt podziemnych i kasety audio (z Alojzym Sawickim. Romualdem Lipińskim, Karoliną i Waldemarem Moskwów, Teresą Bajll, Kazimierą Kubickią, Teresą Kempą); autor projektów znaczków poczty podziemnej „S”, ulotek i plakatów; 1982-1983 twórca i współwydawca (z Dominikiem Górskim) podziemnego pisma „Z Podziemia”; uczestnik spotkań z przedstawicielem TKK Eugeniuszem Szumiejką (w lasach oliwskich). Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz, przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1984-1989 architekt projektant we własnej Pracowni Projektowej Arch-Us.
W 1989 uczestnik kampanii wyborczej KO „S”. Autor winiety i redaktor graficzny ulotek i plakatów. 1992-1999 dyr. Wydz. Urbanistyki i Architektury oraz Architekt Miasta w Urzędzie Miejskim w Szczecinie. Od 2000 ponownie architekt we własnej Pracowni Projektowej Arch-Us.
Wyróżniony Złotą Odznaką SARP (1990).