Dłużniewski Jerzy
Jerzy Dłużniewski, ur. 2 IV 1945 w Łodzi, zm. 25 VI 1995 tamże. Ukończył Zasadniczą Szkołę Włókienniczą w Łodzi (1962) i Średnie Studium Zawodowe dla Pracujących tamże (1980).
1977–1981 w PZPR.
1959–1982 pracownik Zakładów Przemysłu Bawełnianego im. Juliana Marchlewskiego w Łodzi.
II 1971 uczestnik strajku łódzkich włókniarzy.
VIII 1980 uczestnik strajku w zakładzie, przew. KS. Od IX 1980 w „S”; przew. Komitetu Założycielskiego i KZ, od 1 X 1980 członek prezydium MKZ/ZR Ziemia Łódzka, od V 1981 delegat na I WZD Regionu Ziemia Łódzka, kandydat na przew. ZR; od X 1980 członek Tymczasowej Komisji ds. Płacowych/Tymczasowej Komisji Włókniarzy/Ogólnopolskiej Sekcji Włókna i Skóry, XI 1980 uczestnik negocjacji z komisją rządową; IX/X 1981 delegat na I KZD. W XI 1981 sygnatariusz deklaracji założycielskiej Klubów Rzeczypospolitej Samorządnej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
13 XII 1981 – II 1982 współorganizator Międzyzakładowego Komitetu Strajkowego, nast. Międzyzakładowego Komitetu „S” Ziemi Łódzkiej, 13 XII 1981 współautor i drukarz „Komunikatu strajkowego nr 1”. 14 XII 1981 organizator strajku w zakładzie, 1982 zwolniony z pracy. 1982 członek redakcji podziemnego pisma MKS „Solidarność Walcząca”. Od 30 I 1982 poszukiwany listem gończym, 20 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 aresztowany, osadzony w AŚ w Łodzi, 13 V 1982 skazany przez Sąd Pomorskiego Okręgu Wojskowego w Bydgoszczy na 3 lata pozbawienia wolności, osadzony w ZK w Inowrocławiu i w Potulicach, 29 VII 1983 zwolniony na mocy amnestii. 1983–1989 właściciel zakładu rzemieślniczego. 1984–1989 przew. RKW, 1984–1987 przedstawiciel Regionu Ziemia Łódzka w TKK, 1987–1989 członek KKW. 3 V 1987 uczestnik demonstracji w Łodzi, zatrzymany, 11 VI ponownie zatrzymany (przed wizytą Jana Pawła II w Łodzi), 21 IX ukarany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń.
1989 uczestnik obrad okrągłego stołu w podzespole ds. polityki mieszkaniowej; członek prezydium Regionalnej Komisji Organizacyjnej „S” i Wojewódzkiego KO w Łodzi. 1989–1991 poseł RP z listy KO. Od 1990 w PC. Od 1992 pracownik techn. TVP Łódź.
Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (2006), Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
1981–1982 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO w Łodzi w ramach SOR krypt. Komunikat; 1983–1989 przez Wydz. III KW MO/WUSW w ramach SOR krypt. Ekstrema.