Dobrowolski Jerzy
Jerzy Dobrowolski, ur. 1 XII 1965 w Łodzi. Ukończył LO w Opolu (1997).
Od 1981 kolporter niezależnych wydawnictw.
13 XII 1981 przenosił ulotki i informacje o strajku w MPK z zajezdni do Collegium Novum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Uczestnik demonstracji i walk ulicznych w Krakowie-Nowej Hucie; 30 IX 1982 dotkliwie pogryziony przez psa milicyjnego, pobity, jako małoletni stanął przed sądem rodzinnym. W 1982 ukrywał dezertera z wojska, organizował transport. 1982-1984 jako słuchacz uczestnik samokształcenia w ramach kółek historycznych w I i IV LO. 1983-1992 uczestnik, od 1984 współorganizator rocznicowych Marszów Szlakiem I Kompanii Kadrowej. We IX 1983 organizator i uczestnik namalowania napisów antykomunistycznych w I LO; 1984-1985 ukrywał poszukiwanych działaczy podziemia. 20 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1986 aresztowany, przetrzymywany w areszcie WUSW i w AŚ w Krakowie, 24 VI 1986 wyrokiem Sądu Rejonowego dla Krakowa-Śródmieścia uniewinniony. 2 IV 1983 – 1991 w KPN, 1985-1989 w Organizacji Młodzieżowej KPN, 1986-1987 członek Kierownictwa Akcji Bieżącej Obszaru II; 1984-1989 uczestnik ogólnopolskich spotkań KPN (w Juszczynie, na Przełęczy Rydza-Śmigłego, w Jędrzejowie, w Szewcach k. Kielc); organizator i współorganizator działalności wydawniczej w ramach KPN i poza nią (1984-1986 „Posłaniec”, „Biuletyn Nowohucki”, w 1988 „Komunikat Strajkowy”), drukarz ulotek, kalendarzy, plakatów, kolporter pism podziemnych („Promieniści”, „Gazeta Polska”, „Niepodległość”, „Solidarność Zwycięży”, „Hutnik”, „Opinia”, „Contra”, „Zomorządność”, „Solidarność Walcząca”); założyciel biblioteki niezależnych wydawnictw na Osiedlu Dywizjonu 303. 1987-1988 współorganizator (z Jackiem Lewandowskim) reaktywowania jawnych struktur KPN w Toruniu; z inicjatywy KPN współorganizator (z Agatą Michałek-Budzicz) struktur PPS w Krakowie; organizator (z Dariuszem Piekło i Wojciechem Pęgielem) i uczestnik demonstracji KPN, akcji ulicznych i pikiet; wytwarzał (z Maciejem Gawlikowskim) butelki zapalające, kolce do opon, petardy, niszczył ogłoszenia wyborcze, obserwator frekwencji wyborczej. 1983-1988 uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy i Duszpasterstwa Akademickiego. 1984-1989 członek Komitetu Opieki nad Kopcem Józefa Piłsudskiego. Współorganizator z Romanem Hnatowiczem (pod patronatem o. płk. Adama Studzińskiego) wieczornic poezji niezależnej i rocznicowych u oo. dominikanów. W V 1988 podczas strajku w Hucie im. Lenina redagował i drukował (z M. Gawlikowskim) „Komunikat Strajkowy”. 1982-1988 wielokrotnie zatrzymywany, w 1983 i 1987 skazywany przez kolegium ds. wykroczeń na grzywnę i przepadek mienia, 3-krotnie zmuszony do zmiany szkoły; wielokrotnie pobity, grożono mu bronią, mimo statusu ucznia próbowano powołać do zasadniczej służby wojskowej.
W I 1990 współorganizator i uczestnik okupacji budynku KW PZPR w Krakowie. 1992-1994 zaangażowany w budowę pierwszego górskiego Schroniska dla Osób Niepełnosprawnych oraz powołanie Fundacji Pomocy Niepełnosprawnym Cicha Woda (Żubracze, gm. Cisna). 1994-1999 organizator pomocy humanitarnej dla ofiar wojny w Czeczenii; w 1995 pełnomocnik władz Krakowa ds. nawiązania kontaktów z m. Grozny; w 1996 i 1998 uczestnik spotkań z kolejnymi prezydentami Czeczeńskiej Republiki Iczkeria: Dżocharem Dudajewem, i Asłanem Maschadowem; 1997-1998 kierował działaniami inicjatywy Przyjaciele Porwanych, zmierzającymi do uwolnienia porwanych w Czeczenii pięciu Polaków. 1998-1999 dyr. techniczny w Donimirski Pałac Pugetów Business Center w Krakowie. 1998-2001 społeczny kurator sądowy Sądu Rejonowego dla Krakowa-Nowej Huty. W 1999 szef transportu i pilotażu centrum prasowego w Krakowie w czasie pielgrzymki Jana Pawła II. W 2004 obserwator wyborów prezydenckich na Ukrainie. W 2005 współzałożyciel stowarzyszenia Poland Street w Wielkiej Brytanii. Od 2005 związany z Polskim Towarzystwem Gimnastycznym Sokół w Krakowie. Współwłaściciel kawiarni.
Honorowy Obywatel m. Samaszki, Czeczenia (1995), odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).
Od 16 II 1987 rozpracowywany przez Wydz. III WUSW w Krakowie w ramach SOR krypt. Ośmiornica; 22 II 1989 – I 1990 w ramach SOR krypt. Konspiratorzy.