Drygalski Jerzy
Jerzy Drygalski, ur. 19 IX 1948 w Łodzi, zm. 5 IX 2018 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Łódzkiego, Wydz. Ekonomiczno-Socjologiczny, kierunek ekonomia (1974), doktorat (1988).
1973–1978 student filozofii UŁ, 1974–1990 pracownik dydaktyczny na Wydz. Ekonomiczno-Socjologicznym UŁ.
1978–1981 zw. ze środowiskiem KSS KOR w Łodzi, kolporter wydawnictw niezależnych, m.in. książek NOW-ej; uczestnik seminariów Konwersatorium Doświadczenie i Przyszłość.
Od IX 1980 w „S”; współtwórca związku na UŁ; 1980–1981 doradca Tymczasowej Komisji Włókniarzy/Krajowej Sekcji Włókna i Skóry, doradca MKZ/ZR Ziemi Łódzkiej oraz Sieci Organizacji Zakładowych „S”, współzałożyciel, nast. redaktor nacz. niezależnego biuletynu „Poglądy”.
13 XII 1981 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Łęczycy i Łowiczu, 28 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 zwolniony. 1982–1989 współzałożyciel i członek podziemnej Uczelnianej Komisji Koordynacyjnej UŁ; współorganizator pomocy dla osób represjonowanych i ich rodzin, redaktor podziemnego pisma „Biuletyn UŁ”, autor artykułów do pism podziemnych (m.in. „Przedwiośnie”, „Głos Łodzi”) i emigracyjnych. 1983–1989 działacz Duszpasterstwa Środowisk Twórczych przy kościele NSJ (oo. jezuici) w Łodzi. 1984–1989 współpracownik RKW, nast. Regionalnej Komisji Organizacyjnej „S” Ziemi Łódzkiej, uczestnik niezależnego seminarium naukowego prof. Jana Lutyńskiego.
1989–1990 wiceprzew. Wojewódzkiego KO w Łodzi, współzałożyciel i działacz Łódzkiego Towarzystwa Inicjatyw Społecznych. 1990 doradca w Biurze Pełnomocnika Rządu ds. Przekształceń Własnościowych, przew. komisji likwidacyjnej RSW Prasa-Książka-Ruch. 1990–1991 radny Rady Miejskiej w Łodzi z listy Wojewódzkiego KO. 1990–1994 podsekretarz, nast. sekretarz stanu w Ministerstwie Przekształceń Własnościowych. 1994–1995 prezes BMF Capital Sp. z o.o. w Warszawie, 1995–1996 dyr. BMF SA, 1996–1999 prezes V NFI Victoria, 1999–2000 Turnaround Management Group Sp. z o.o. w Warszawie. 2000–2014 członek rad nadzorczych i prezes spółek w Grupie Tekstylnej PHT Andropol-Cotton-Tech SA. 1994–2005 w UW. Od 2011 na emeryturze.
Autor i współautor ponad 40 publikacji z dziedziny ekonomii, w tym (Nie) realny socjalizm („Piechur”, 1988, z Jackiem Kwaśniewskim).
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2000), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
18 I 1980 – 2 II 1984 rozpracowywany przez Wydz. III/Wydz. III-1 KW MO/WUSW w Łodzi w ramach SOS krypt. Żigolo; 1984–1990 przez Wydz. III/Wydz. III-1/WOKPP WUSW w ramach SOR/KE krypt. Bliźniak.