Dymarski Lech
Lech Dymarski, ur. 18 X 1949 w Poznaniu. Absolwent Uniwersytetu im. Adama Mickiewicza w Poznaniu, Wydz. Filologii Polskiej (1977), Państwowej Wyższej Szkoły Filmowej, Telewizyjnej i Teatralnej w Łodzi, Wydz. Scenariuszowy (1980).
Poeta Nowej Fali, współtwórca Teatru Ósmego Dnia i Salonu Niezależnych. Od 1976 współpracownik KOR/KSS KOR; w
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1978 zwolniony z pracy w Telewizyjnej Wytwórni Filmowej POLTEL (czasowa umowa o pracę miała obowiązywać do VIII 1978), objęty zakazem druku, publikował m.in. w NOWej, pismach niezależnych „Krytyka” i „Puls”, w wydawnictwach emigracyjnych.
W VIII 1980 współautor i sygnatariusz listu otwartego poznańskich środowisk naukowych, twórczych i duszpasterskich popierającego strajk w Stoczni Gdańskiej im. Lenina, zaangażowany w zbiórkę pieniędzy dla strajkujących, 22 VIII 1980 list i pieniądze przywiózł do Gdańska. Od 11 IX 1980 członek Prezydium MKZ w Poznaniu/MKZ Wielkopolska, rzecznik prasowy, przedstawiciel „S” w negocjacjach z władzami woj. poznańskiego; 17 IX 1980 delegat na 1. ogólnopolskim spotkaniu przedstawicieli MKZ-tów i MKR-ów w Gdańsku, członek KKP; w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Wielkopolska, członek Prezydium ZR; IX/X 1981 delegat na I KZD, członek KK.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Strzebielinku, następnie w Warszawie-Białołęce (13-24 V 1982 uczestnik głodówki), zwolniony w XI 1982. I 1984 – 1989 założyciel i przewodniczący Międzyzakładowej Rady „S”, wydawca i redaktor pisma MRS „Komunikat”. 1987-1989 członek Komisji Interwencji i Praworządności „S”.
Od 1990 w KO przy Przewodniczącym „S” L. Wałęsie, prezes Zarządu Fundacji Obywatelskiej. W 1990 redaktor naczelny 3. edycji „Obserwatora Wielkopolskiego”; współzałożyciel poznańskiego Radia Obywatelskiego. W 1991 szef Dyrekcji Programów Informacyjnych TVP, w 1992 doradca premiera Jana Olszewskiego, 1992-1993 doradca prezesa NIK Lecha Kaczyńskiego, 1993-1995 członek Krajowej Rady Radiofonii i Telewizji, 1999-2002 wiceprezes Polskiej Agencji Informacyjnej. 1990-2002 felietonista „Tygodnika Solidarność”. Od 1998 radny Sejmiku Województwa Wielkopolskiego z list: AWS, PO-PiS, PO, 1998-2010 przewodniczący Komisji Kultury i Dóbr Narodowych tegoż, od 2006 przewodniczący Sejmiku. Od 2003 dyr. Wielkopolskiego Muzeum Walk Niepodległościowych w Poznaniu.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1990, przez prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2007).
29 IX 1975 – 13 XII 1989 rozpracowywany przez Wydz. III/III-A KW MO/WUSW w Poznaniu w ramach SOS/SOR/KE krypt. Narcyz.
Barbara Fabiańska