Encyklopedia Solidarności

Jan Dziadoń, ur. 22 XII 1951 w Krakowie, zm. 24 X 2010 w Tatrach. Absolwent Wyższej Szkoły Ekonomicznej w Krakowie, kierunek organizacja i zarządzanie (1973), doktorat (1982).

1962–1975 w ZHP, instruktor, 1968–1973 w ZSP, 1974–1980 w ZNP.

1974–2003 asystent, adiunkt, st. wykładowca w Akademii Ekonomicznej w Krakowie.

Od IX 1980 w „S”; doradca MKZ Kraków/MKZ Małopolska oraz ZR Małopolska, współautor artykułów dot. struktury organizacyjnej „S” w Regionie Małopolska, zamieszczanych w prasie regionalnej oraz materiałów na I WZD Regionu Małopolska w VII 1981 w Tarnowie.

Po 13 XII 1981 doradca RKW oraz Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska. 1982–1984 przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1983–1987 współzałożyciel podziemnego pisma „Zeszyty Związkowe”; w 1984 pełnomocnik Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska ds. kontroli frekwencji wyborczej w wyborach do rad narodowych, w 1985 do Sejmu PRL. Od 1985 członek grupy doradczej TKK (grupa „K”, kierowana od 1985 przez Ryszarda Kuszłeykę). 1984–1988 współpracownik i wykładowca (od 1985) Chrześcijańskiego Uniwersytetu Robotniczego im. kard. Stefana Wyszyńskiego przy parafii św. Maksymiliana Kolbego w Krakowie-Mistrzejowicach. W XI 1988 członek Komitetu Założycielskiego w AE, nast. (do 1991) KZ. Od 12 IX 1988 rzecznik prasowy, nast. sekretarz Regionalnego Komitetu Solidarności Małopolska.

10 IV 1989 współzałożyciel Małopolskiego KO „S”, członek Małopolskiego, nast. Krakowskiego KO (do 1991). 1989–1992 sekretarz, nast. wiceprzew. ZR Małopolska, delegat na WZD i KZD. 1990–1993 członek rady nadzorczej Funduszu Gospodarczego NSZZ „S” Sp. z o.o. oraz Rady Fundacji Gospodarczej „S” w Gdańsku. 11 V 1992 powołany przez ZR na kierownika zespołu naprawczego ds. „Tygodnika Małopolska”. Od 1993 dyr. Delegatury NIK w Krakowie.

Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010).

17 II 1983 – 31 VII 1985 rozpracowywany przez Wydz. III-1 KW MO/WUSW w Krakowie w ramach SOS krypt. Dziadek; 31 VII 1985 – 16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1987 przez Wydz. III-1 WUSW w ramach KE krypt. Pomocnik; 6 VIII 1988 – XI 1989 przez Wydz. III-1/Inspektorat 2 WUSW w ramach SOS krypt. Uparty.

Sławomir Chmura