Gierczak Andrzej
Andrzej Gierczak, ur. 11 VIII 1945 w Wilkowie k. Głogowa. Ukończył ZSZ w Ełku (1962).
1963-2000 st. elektromonter, następnie technolog PKP w Olsztynie.
Od IX 1980 w „S”, przewodniczący Komitetu Założycielskiego w Lokomotywowni Głównej PKP w Olsztynie, od 15 I 1981 przewodniczący oddziałowej KZ Węzła PKP w Olsztynie, 26-28 VI 1981 delegat na I WZD Regionu Warmińsko-Mazurskiego, od 28 VI 1981 członek ZR, członek Komisji Okręgowej Okręgu Północnego PKP z siedzibą w Gdańsku. 1980-1981 słuchacz KIK w Olsztynie.
13 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Iławie, zwolniony 22 III 1982; IX 1982 – 1983 członek Prezydium tajnego Komitetu Koordynacyjnego Obwodu Północnego „S” (Bydgoszcz, Toruń, Gdańsk, Słupsk, Olsztyn), przewoził podziemne pismo „Semafor”; od 1982 członek Krajowego Duszpasterstwa Kolejarzy z siedzibą w Lublinie; 1982-1983 działacz Charytatywnego Punktu Pomocy dla Więźniów i Internowanych przy parafii św. Józefa w Olsztynie; 1982-1986 członek TZR, w jego domu drukowano podziemne pismo „Rezonans”, przechowywano sprzęt poligraficzny, 1982-1989 współorganizator Mszy za Ojczyznę, VI Tygodnia Kultury Chrześcijańskiej, uczestnik Duszpasterstwa Ludzi Pracy w Olsztynie, nieformalnych spotkań opozycji olsztyńskiej. 9 V 1983 zatrzymany w Olsztynie, przewieziony do Gdańska, osadzony w AŚ; 1983-1988 wielokrotnie zatrzymywany, skazany przez kolegium ds. wykroczeń w Olsztynie. 1988-1989 członek Warmińskiego Klubu Katolików.
16 IV 1988 – 12 II 1989 uczestnik Zebrania Członków Mandatariuszy ZR Warmińsko-Mazurskiego, 12 II 1989 – 1990 członek MKO ZR Warmii i Mazur; w 1989 przewodniczący KZ „S” w PKP w Olsztynie, w 1990 delegat na WZD Regionu Warmińsko-Mazurskiego, członek ZR, delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. KZD; 1989-2000 członek Okręgowej Komisji „S” PKP Okręgu Północnego z siedzibą w Gdańsku, członek Komisji Krajowej PKP. W 1989 członek KO „S” Regionu Warmińsko-Mazurskiego. W 1990 organizator PC w regionie. Członek społecznej komisji przy Komendancie Wojewódzkim Policji ds. restrukturyzacji i nadzoru nad pracą policji. W 1993 pełnomocnik BBWR w regionie. Od 2000 na emeryturze.