Górski Lech
Lech Górski, ur. 4 IV 1955 w Ostrowie Wielkopolskim. Ukończył Technikum Elektroniczne przy Zakładach Automatyki Przemysłowej Mera-ZAP tamże (1976).
1970–1991 monter urządzeń pomiarowych w Mera-ZAP.
1976 autor i wykonawca (z Andrzejem Więckiem) ulotek Nie zapomnimy ścieżek z Radomia, umieszczonych w partii radiotelefonów produkowanych w zakładzie.
19–21 VII 1980 jeden z przywódców strajku w Mera-ZAP, VIII 1980 współorganizator zbiórki pieniędzy w zakładzie na rzecz strajkujących na Wybrzeżu (dostarczył je do Stoczni Gdańskiej im. Lenina). Od X 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego, od XI 1980 KZ, VI–VII 1981 delegat na I WZD Województwa Kaliskiego.
13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia w Ostrowie Wielkopolskim, 24 XII 1981 zwolniony. 1982–1983 działacz podziemnej Tymczasowej KZ w Mera-ZAP, kolporter podziemnej prasy (m.in. „Tygodnik Mazowsze”, „Obserwator Wielkopolski”, „Solidarność Walcząca”) i druków okazjonalnych, twórca grupy kolportażowej w Mera-ZAP (Franciszek Szajdak, Witold Sitarz, Maciej Matuszczak, Józef Kędra, Andrzej Urbaniak, Stanisław Paulus, Andrzej Wiącek, Aleksander Sokołowski, Józef Wróbel, Aleksander Urban, Zenon Kempiński, Sylwester Ilski, Marek Turkiewicz), 1982 uczestnik (z Marianem Jasikiem, Wojciechem Witoniem, Leszkiem Czubakiem i Bernadettą Błaszczyk) akcji rozklejania plakatów w Ostrowie Wielkopolskim, V i XI 1982 zatrzymany i przesłuchiwany. 8 XI 1982 powołany do wojskowego obozu specjalnego w Rawiczu, zwolniony tego samego dnia na podst. zaświadczenia lekarskiego. 1987–1990 wiceprzew. Rady Pracowniczej.
1989 współorganizator struktur „S” w Mera-ZAP, 1990–1992 członek KZ, 1990–1992 delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD Regionu Wielkopolska Południowa, 1991–1992 przew. Miejskiej Komisji Koordynacyjnej „S” w Ostrowie Wielkopolskim. 1992–1993 własna działalność gospodarcza (prowadził kiosk „Ruchu” tamże), 1993–2003 kierownik Działu Eksploatacji w Miejskim Zakładzie Gospodarki Mieszkaniowej tamże. 1994–2000 członek KZ „S”. 1998–2002 radny Rady Miejskiej Ostrowa Wielkopolskiego z listy AWS, 2010–2014 z listy PiS (wiceprzew. rady). 2004–2007 specjalista ds. marketingu i zaopatrzenia w prywatnym zakładzie Akcesoria Jeździeckie Franciszek Pera, od 2007 do 2015 kierownik działu wykonawstwa usług w Zakładzie Oczyszczania i Gospodarki Odpadami Miejski Zakład Oczyszczania SA w Ostrowie Wielkopolskim. 2010–2014 członek Rady Ośr. Profilaktyki i Terapii Uzależnień tamże. Od 1989 Polskiego Związku Hodowców Gołębi Pocztowych (przew. Sekcji w Ostrowie Wielkopolskim, przew. Komisji Rewizyjnej Okręgu Kaliskiego). Od 1991 do 2017 członek honorowy Związku Więźniów Politycznych Okresu Stalinowskiego.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009).