Jamrozik Attila
Jamrozik Attila Leszek, ur. 24 X 1944 w Balatonföldvár (Węgry), zm. 10 XII 2019 w Krakowie. Absolwent Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, Wydz. Architektury Wnętrz (1971).
1957–1965 w ZHP, 1968–1971 w ZSP. 1971–1990 członek ZPAP, XII 1980–III 1983 prezes zarządu Okręgu Krakowskiego.
1970–1972 projektant w Spółdzielni Meblomet w Mszanie Dolnej. 1971–1972 asystent w ASP w Krakowie. 1972–1973 projektant w Spółdzielni Elektrometal w Wieliczce. Od 1973 własna pracownia projektowa prowadzona z żoną Ewą Barańską-Jamrozik.
1968 po protestach studentów wydalony z ASP, po interwencji kolegów przywrócony na studia.
IX 1980 współzałożyciel Komitetu Porozumiewawczego Stowarzyszeń Twórczych i Naukowych. 1981 współwydawca „Głosu Plastyków”, dodatku do „Dziennika Polskiego”. XII 1981 uczestnik Kongresu Kultury Polskiej w Warszawie.
4 I 1982 przesłuchiwany przez SB (w zw. z listem napisanym 14 XII 1981 do KW PZPR z żądaniem zwolnienia internowanych kolegów). Od 1982 zaangażowany w działania na rzecz kultury niezależnej, m.in. współorganizator wystaw, koordynator pomocy materialnej przy Komitecie Kultury Niezależnej, współpraca z Arcybiskupim Komitetem Pomocy Więźniom i Internowanym przy krakowskiej kurii. 1984–1989 członek Obywatelskiego Komitetu Ratowania Krakowa.
1989–1990 członek MKO „S”, 1989 współorganizator, przew. pierwszego zjazdu reaktywującego ZPAP. 1990–1992 członek Komisji Kultury spoza Rady Miasta Krakowa (Klub Radnych Centro-Prawica) oraz 1994–1998 (Klub Radnych Samorządny Kraków). 1996–1998 członek komisji przy prezydencie Krakowa ds. pracowni artystycznych oraz komisji ds. galerii artystycznych.
Współautor (z E. Barańską-Jamrozik) ok. 100 projektów różnych obiektów użyteczności publicznej, sklepów, banków, muzeów, szpitali, domów wczasowych, mieszkań i elementów wyposażenia, scenografii filmowej, autor projektu aranżacji wnętrz i kolorystyki Szpitala Rehabilitacyjno-Leczniczego Instytutu Pediatrii Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie-Prokocimiu.
Odznaczony Srebrnym Krzyżem Zasługi nadanym przez rząd RP na uchodźstwie w Londynie (1989), Złotym Krzyżem Zasługi (2000) i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2016).