Encyklopedia Solidarności

Sławomir Janicki, ur. 28 IX 1948 w Radomiu. Absolwent Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie, kierunek: matematyka (1971) na Wydz. Matematyki, Fizyki i Chemii, doktorat (1977).

1971–1994 pracownik naukowy, nauczyciel akademicki Politechniki Lubelskiej.

Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego, od XII 1980 przew. KZ, I–II 1981 członek MKZ Regionu Środkowo-Wschodniego; współorganizator, od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1981 członek Tymczasowej Rady Programowo-Organizacyjnej Wszechnicy Związkowej Regionu Środkowo-Wschodniego, współinicjator Rady Ośrodka Studiów Związkowych.

13 XII 1981 internowany, osadzony w Ośr. Odosobnienia we Włodawie i w Lublinie, 21 VII 1982 zwolniony. 1982–1989 przew. podziemnej KZ, 9 VI 1987 w międzyuczelnianej delegacji składającej dary Ojcu Świętemu w czasie mszy w Lublinie, 1986–1989 członek TZR, współodpowiedzialny za kontakty z zachodnimi związkami zawodowymi.

I–V 1989 członek Grupy Reaktywującej działalność „S” PL. 1990 delegat na II KZD, członek prezydium zjazdu. 1990–1991 prezydent Lublina. 1990–1995 w PC, od 1993 prezes Zarządu Wojewódzkiego w Lublinie, członek Zarządu Głównego i Naczelnej Rady Politycznej. 1992–1993 członek ZR Środkowowschodniego. 1993 współinicjator Lubelskiej Federacji Centroprawicy. 1994–1998 i 2002–2006 radny Rady Miasta Lublin. 1995–1998 pracownik NIK w Lublinie. 1997–2004 członek RS AWS. 1998–2002 radny Sejmiku Województwa Lubelskiego. 1998–1999 prezes Zarządu Wojewódzkiego Funduszu Ochrony Środowiska w Lublinie. 2004 przew. Zarządu Wojewódzkiego Partii Centrum. 2007–2010 prezes Zarządu Lubelskiej Agencji Ochrony Środowiska w Lublinie. Od 2011 na emeryturze.

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2006), statuetką Lubelskiego Lipca przez Zarząd Regionu Środkowowschodniego „S” (2010), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2019).

1970–15 IV 1976 rozpracowywany przez Wydz. III KW MO w Lublinie w ramach KE krypt. Pastor; 1981–1984 przez Wydz. III KW MO/WUSW w Lublinie w ramach SOS krypt. Fizyk.

Marcin Dąbrowski