Jeżowska-Kaczanowska Danuta Maria
Danuta Maria Jeżowska-Kaczanowska, ur. 29 III 1945 w Kielcach. Absolwentka Uniwersytetu Warszawskiego, kierunek filologia polska (1968).
1968-1973 dziennikarka szczecińskich „Wiadomości Zachodnich”, 1973-1975 „Sztandaru Młodych”, 1975-1981 „Głosu Szczecińskiego”. W III 1968 uczestniczka wieców studenckich na UW. 1975-1981 w PZPR.
Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego w RSW Prasa-Książka-Ruch w Szczecinie, od XI 1980 w Zarządzie Koła „S”.
Po 13 XII 1981 zwolniona z pracy („Głos Szczeciński” przekształcono w „Wiadomości Szczecińskie”). W 1982 organizatorka pomocy dla internowanych; uczestniczka Duszpasterstwa Ludzi Pracy, szykanowana, zmuszona (z mężem Mieczysławem Kaczanowskim) do opuszczenia własnościowego mieszkania spółdzielczego. Od 1982 współzałożycielka i redaktorka podziemnego pisma „BIS”; do 1983 autorka i redaktorka pism „Głos Polmo”, „Od Dołu”, „Świt”, do 1987 „Okno”, 1986-1989 „Obraz”. 1983-1984 kierownik literacki w szczecińskim Teatrze Polskim, 1984-1989 właścicielka sezonowego obiektu usługowo-handlowego nad morzem.
Od 1989 członek Obywatelskiego Komitetu Porozumiewawczego „S” Regionu Pomorze Pomorze „Pomorze”, podtytuł: „Pismo niezależne”, sygnowane przez Tymczasowy Zarząd Regionu Pomorza Zachodniego NSZZ „Solidarność”. Zachodnie, V-VI 1989 współorganizatorka i członek zespołu redakcyjnego niezależnego pisma Komitetu „Goniec Wyborczy”. 1990-1991 dziennikarka „Tygodnika Rolników Indywidualnych Solidarność” w Warszawie, 1992-1994 ponownie dziennikarka „Głosu Szczecińskiego”, 1992 rzecznik prasowy Urzędu Wojewódzkiego w Szczecinie. 1995-2000 redaktor naczelna „Nowego Kuriera”. Od 2001 na emeryturze, właścicielka wydawnictwa Oficyna Oficyna Oficyna, wydawnictwo podziemne działające 1983-1988 w Szczecinie, założone z inicjatywy Sławomira Lenera. Oficynę utworzył zespół wydający pismo „Obraz” (zmiana nazwy wynikała z rozszerzenia zakresu działania grupy oraz dążenia do zdezorientowania SB). W skład redakcji wchodzili: S. Lener (odpowiadający za stronę graficzną), Edward Wiśniewski oraz Piotr Mync. In Plus. 1992-2001 w PC, organizatorka szczecińskich struktur partii, członek Krajowego Sądu Partyjnego, delegat na II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. i III Kongres PC. 2003-2008 założycielka, prezes Stowarzyszenia Akademia Umiejętności Tradycja, od 2008 w radzie nadzorczej.
Wyróżniona odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2000).
W 1983 rozpracowywana przez Wydz. III WUSW w Szczecinie w ramach SOS krypt. Kurtyna.