Encyklopedia Solidarności

Eugeniusz Karasiński, ur. 1 I 1953 w Cięcinie k. Żywca. Ukończył Technikum Materiałów Ogniotrwałych w Gliwicach (1973). Absolwent Wyższej Szkoły Humanitas w Sosnowcu, Wydz. Prawa i Administracji (2010).

1970-1973 zatrudniony w Gliwickim Przedsiębiorstwie Budownictwa Przemysłowego, od 1973 w Wojewódzkim Przedsiębiorstwie Gospodarki Maszynami (od 1993 Energopol-Południe SA) w Sosnowcu.

Od IX 1980 w „S”, członek Komitetu Założycielskiego w WPGM, od XII 1980 przewodniczący KZ, od IV 1981 oddelegowany do pracy w MKZ Katowice (odpowiedzialny za poligrafię i kolportaż); od IV 1981 członek Prezydium Zarządu MKZ Katowice; w VII i XII 1981 delegat na I i II WZD (Województwa Katowickiego) Regionu Śląsko-Dąbrowskiego, członek ZR.

Po 13 XII 1981 drukarz i kolporter ulotek; 28 III 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Zabrzu-Zaborzu, zwolniony w VI 1982 po interwencji MCK. 5 XI 1982 – 3 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 powołany do służby w Wojskowym Obozie Specjalnym w Wędrzynie.

Od II 1989 przewodniczący Tymczasowej KZ „S”, od I 1990 KZ. Od 1990 uczestnik wszystkich WZD; 1991-2002 KZD. Współzałożyciel i przewodniczący KO w Czeladzi. Od 1992 oddelegowany do pracy związkowej, 1 IV 1992 – 1998 przewodniczący Regionalnej Komisji Rewizyjnej Regionu Śląsko-Dąbrowskiego. Od 13 XII 1997 przewodniczący Stowarzyszenia Represjonowanych w Stanie Wojennym. 1998-2002 wiceprzewodniczący Krajowej Komisji Rewizyjnej „S”, delegat na KZD. Od 1998 kieruje pracami Biura Współpracy Zagranicznej, Integracji Europejskiej i Szkoleń Związkowych w ZR.

12 I 1988 – 7 IX 1989 rozpracowywany przez p. V MUSW w Chorzowie w ramach KE krypt. Operator.

Robert Dyja