Kawalec Stefan
Stefan Kawalec, ur. 25 VIII 1953 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Matematyki, Mechaniki i Informatyki, kierunek: matematyka (1979).
1978–1982 matematyk w Centralnym Ośrodku Badań i Rozwoju Techniki Kolejnictwa PKP w Warszawie.
9 III 1968 uczestnik demonstracji – pochodu studentów z Politechniki Warszawskiej na UW, 1972 współautor (z Konradem Bielińskim, Sergiuszem Kowalskim, Stanisławem Krajewskim i Marianem Srebrnym) rezolucji przeciwko likwidacji ZSP i powołaniu SZSP, od 1973 uczestnik niezależnych spotkań samokształceniowych, m.in. u Aleksandra Małachowskiego, 1976 współorganizator zbiórki podpisów studentów UW pod listem do Rady Państwa w obronie Jacka Smykała i Stanisława Kruszyńskiego, od 1976 współpracownik KOR/KSS KOR, uczestnik akcji pomocy dla robotników Ursusa i Radomia, organizator pomocy dla robotników z Grudziądza, obserwator procesów w Radomiu. 1977 współorganizator petycji studentów warszawskich do Sejmu PRL ws. powołania nadzwyczajnej komisji do zbadania działalności organów ścigania po VI 1976, 1977 współzałożyciel warszawskiego SKS, 1977–1980 współpracownik niezależnych pism „Robotnik” i „Głos”, uczestnik akcji ulotkowych, prowadził bibliotekę wydawnictw niezależnych, opiekun grupy grudziądzkiej Edmunda Zadrożyńskiego, współpracownik NOW-ej (m.in. 1980 uczestnik akcji „Prezent dla maturzysty” (akcja rozdawania książki Stefana Żeromskiego Na probostwie w Wyszkowie wydanej przez NOW-ą przed wejściem do 50 warszawskich szkół średnich), autor publikacji Opozycja demokratyczna w Polsce (wydarzenia czerwcowe i rok działalności Komitetu Obrony Robotników) (Głos 1979).
VIII 1980 aresztowany, zwolniony na mocy porozumień sierpniowych.
Od IX 1980 w „S”, współtwórca jej struktur w COBiRTK PKP i regionie, wiceprzew. KZ, współpracownik Ośrodka Badań Społecznych Regionu Mazowsze, uczestnik spotkań zespołu ekspertów ekonomicznych „S” pod kierownictwem Janusza Beksiaka. VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, od VI 1981 członek ZR, IX/X 1981 delegat na I KZD (członek Komisji Programowej), XII 1981 na II WZD.
13 XII 1981–16 VI 1982 internowany w Ośr. Odosobnienia w Warszawie-Białołęce (nie wrócił z przepustki), do XII 1982 w ukryciu, współpracował z Bogusławem Gołębiewskim z MRKS, zwolniony z pracy. 1983–1989 współredaktor pisma „Solidarności” COBiRTK PKP. 1983 ujawnił się. 1983–1989 asystent, nast. st. asystent w Instytucie Funkcjonowania Gospodarki Narodowej Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie.
1989–1991 dyr. generalny w Ministerstwie Finansów, szef doradców ekonomicznych wicepremiera i ministra finansów, 1991–1994 wiceminister finansów. 1994 założyciel i członek Towarzystwa Ekonomistów Polskich. 1994–2002 szef Zespołu Doradców Zarządu i szef strategii w Banku Handlowym SA w Warszawie, 2002–2003 wiceprezes Commercial Union Polska Sp. z o.o., nast. gł. doradca prezesa Grupy Commercial Union w Polsce. 2003–2006 dyr. zarządzający ds. strategii Grupy PZU SA, od 2006 własna działalność gospodarcza (Stefan Kawalec – Doradztwo Strategiczne), od 2008 wspólnik i prezes zarządu spółki Capital Strategy Sp. z o.o.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2016).
22 I 1973–6 II 1974 rozpracowywany przez Wydz. III KS MO w ramach KE krypt. Parys, 6 II 1974–23 II 1977 przez tenże w ramach SOR krypt. Samorząd, 6 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1974–31 VII 1978 przez tenże w ramach SOR krypt. Samorząd, 31 VII 1978–10 III 1980 przez Wydz. III-2 KS MO w ramach SOR krypt. Samorząd/Matematyk, 10 III 1980–5 III 1981 przez Wydz. IIIA-1 KS MO w ramach SOR krypt. Matematyk, 5 III 1981–26 XI 1983 przez Wydz. II KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Matematyk, 26 XI 1983–9 VIII 1984 przez Wydz. V-1 SUSW w ramach SOR krypt. Matematyk, 9 VIII 1984–16 I 1990 przez Wydz. III SUSW w ramach KE krypt. Matematyk.