Ferenc Kazimierz
Kazimierz Ferenc, ur. 20 VII 1944 w Zalesiu k. Rzeszowa. Absolwent Politechniki Krakowskiej, Wydz. Architektury (1968).
1968–1970 pracownik w Miastoprojekcie w Krakowie, 1970–1971 w Biurze Projektów Budownictwa Komunalnego w Rzeszowie, 1971–1972 Wydz. Architektury Prezydium MRN, 1972–1974 w Biurze Projektów Budownictwa Miejskiego tamże,1974–1978 w Rzeszowskim Biurze Projektowym, 1979–1985 st. projektant w Inwestprojekcie tamże. 1985–1990 właściciel pracowni projektowej tamże.
1982–1990 przew. Stowarzyszenia Architektów Polskich Oddział tamże.
Od IX 1980 w „S”; VI – VIII 1981 delegat na WZD Regionu Rzeszowskiego, przew. obrad.
Od IV 1982 działacz RKW w Rzeszowie. 30 VIII 1982 internowany, przetrzymywany w Ośrodku Odosobnienia w Uhercach, 11 IX 1982 zwolniony. Od 1982 organizator kolportażu, kolporter podziemnych wydawnictw w Rzeszowie, m.in. pism „«Solidarność» Trwa”, „Trwamy”, „Galicja”, „Tygodnik Mazowsze”, „Wola”, „Biuletyn Małopolski”. Kilkakrotnie przesłuchiwany, poddawany rewizjom. 1983/1984 kurier m.in. do ks. Adolfa Chojnackiego z parafii Narodzenia NMP w Krakowie-Bieżanowie.
Od II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1989 członek KO przy RKW w Rzeszowie, IV 1989 – VI 1990 przew. 1990–1994 wojewoda rzeszowski, wiceprezydent Fundacji Rozwoju Ziemi Rzeszowskiej. 1995–1997 prezes zarządu Zespołu Elektrowni Wodnych Solina-Myczkowce SA, od 1997 wiceprezes SARP, Urzędu Mieszkalnictwa i Rozwoju Miast. 1998–2001 podsekretarz stanu w Ministerstwie Spraw Wewnętrznych i Administracji. 2001 2002 prezes Urzędu Regulacji Telekomunikacji. 1998–2002 wiceprezes SARP, 2002–2004 prezes Izby Architektów RP. 1999–2000 członek zarządu Państwowej Agencji Atomistyki. 2002–2005 prezes Centrum Zaufania i Certyfikacji Centrast SA., do 2007 wiceprezes zarządu Polskich Sieci Elektroenergetycznych SA, do 2009 doradca tamże. Od 2009 na emeryturze. W 1991 w PC, od 1992 w Stronnictwie Ludowo-Chrześcijańskim. Od 1997 w SKL (członek Rady Politycznej, Zarządu Krajowego i prezydium). Od 2001 w PO.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2013), Złotym Krzyżem Zasługi (1997).
1982 – 17 II 1986 rozpracowywany przez Wydz. V WUSW w Rzeszowie w ramach KE krypt. Klon.