Kersten Adam
Adam Kersten, ur. 26 IV 1930 w Kutnie, zm. 11 I 1983 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Instytutu Historycznego (1951), doktorat (1955), habilitacja (1960), prof. nadzw. (1967), prof. zw. (1974).
1945–1948 członek Związku Walki Młodych, 1948–1950 Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, 1948–1978 PZPR, usunięty za współpracę z opozycją. Podczas studiów asystent w Centralnym Muzeum Historycznym w Warszawie i Szkole Dyplomatyczno-Konsularnej przy MSZ, 1951–1955 pracownik naukowy IH UW i Szkoły Głównej Planowania i Statystyki w Warszawie, 1955–1983 Katedry Historii/Instytutu Historii Uniwersytetu Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. 1978–1981 współzałożyciel i wykładowca TKN, I 1978 sygnatariusz deklaracji założycielskiej, od 1979, na zlecenie Rady Programowej, odpowiedzialny za publikację materiałów i wykładów TKN, współpraca z NOW-ą (m.in. z Grzegorzem Bogutą), nast. założyciel wydawnictwa NOW-a 2, które prowadził do 13 XII 1981: odpowiedzialny za zdobywanie papieru, farby, transport, uczestnik procesu druku i kolportażu. Swój ps. Mister Komfort zawdzięczał zastosowaniu do druku (jako pierwszy) zabarwionej farbą pasty do prania Komfort. 1979 autor wydanego przez NOW-ą wyboru art. z prasy sowieckiej z IX 1939 Prawda.
Od jesieni 1980 w „S”, doradca komisji zakładowych, od X 1980 w Lublinie prowadzący na prośbę NZS cyklu publicznych wykładów z historii Polski; jesienią 1981 wsparcie strajków studenckich na UMCS.
Po 13 XII 1981 współpracownik „Tygodnika Wojennego”, przekazanie zgromadzonego przez NOW-ą 2 papieru, który wystarczył na rok wydawania gazety.
Autor książek, m.in. Chłopi polscy w walce z najazdem szwedzkim: 1655–1656 (1958), Stefan Czarniecki, 1599–1665 (1963), Sienkiewicz – „Potop” – Historia (1966), Na tropach Napierskiego: w kręgu mitów i faktów (1970), Warszawa kazimierzowska 1648–1668 (1971), Szwedzi pod Jasną Górą 1655 (1975), Hieronim Radziejowski: studium władzy i opozycji (1988); konsultant historyczny przy ekranizacji Pana Wołodyjowskiego (1968), współscenarzysta Potopu (1974).
Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2006).