Kędzierska-Sadowska Danuta
Danuta Kędzierska-Sadowska, ur. 13 VII 1954 w Sopocie. Absolwentka Uniwersytetu Gdańskiego, Wydz. Humanistycznego (1978).
1974–1977 uczestniczka Duszpasterstwa Akademickiego u oo. jezuitów na ul. Czarnej i oo. dominikanów w Gdańsku, 1974–1978 uczestniczka grupy osób (z Arkadiuszem Rybickim, Jerzym Kuniewskim, Ireneuszem Gustem, Andrzejem Jarmakowskim, Grzegorzem Pliszką i Aleksandrem Hallem), organizującej niezależne spotkania na uczelni (m.in. z Jackiem Kuroniem, Leszkiem Moczulskim), kółka samokształceniowe, kolportaż prasy i wydawnictw niezależnych, prelekcje w duszpasterstwach u jezuitów i dominikanów w Gdańsku. V 1977 po zamordowaniu Stanisława Pyjasa uczestniczka druku i rozwieszenia klepsydr na Wydziale Humanistycznym UG, pisała na maszynie ulotki, odezwy, przygotowywała matryce. XI 1977 współtworzyła (m.in. z Anną Młynik, G. Pliszką, Andrzejem Stefaniakiem, Błażejem Wyszkowskim) SKS Wyższych Uczelni Trójmiasta. W tym czasie kilkakrotnie zatrzymywana przez SB, poddawana rewizji.
1978–1980 sprzedawczyni w kiosku Ruchu w Sopocie. IX 1980–13 XII 1981 historyk w Ośrodku Analiz Bieżących/Ośrodku Prac Społeczno-Zawodowych MKZ/ZR w Gdańsku (m.in. z Lechem Kaczyńskim, Mariuszem Muskatem, Marią Nowicką-Marusczyk).
13 XII 1981 przeznaczona do internowania, w ukryciu do VI 1982.
1982–1984 statystyk medyczny w Wojewódzkim Szpitalu Reumatologicznym w Sopocie, 1984–1985 w Centralnym Muzeum Morskim (przewodnik na okręcie Dar Pomorza), 1985–1987 współzałożycielka Remontowo-Budowlanej Spółdzielni Pracy w Żukowie z siedzibą w Sopocie, założonej z myślą tworzenia miejsc pracy dla zwalnianych z ośr. internowania i uwięzienia działaczy „S” niemogących znaleźć zatrudnienia (dzięki temu pracę znaleźli tam m.in. Witold Marczuk i Wojciech Sychowski).
1987–1989 bibliotekarka w Państwowym Domu Dziecka nr 2 w Sopocie, 1990–1991 własna działalność gospodarcza, 2000–2002 prowadziła kancelarię tajną w Regionalnym Inspektoracie Celnym i 2002–2007 w Urzędzie Kontroli Skarbowej, od 2007 w IPN w Gdańsku (z-ca naczelnika OBL, kierownik referatu prawno-organizacyjnego). Od 2019 na emeryturze.
Odznaczona Krzyżem Wolności i Solidarności (2017).
4 IX 1979–18
II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo.
1988 rozpracowywana przez Wydz. III KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOS/KE krypt. Kioski.
Arkadiusz Kazański