Encyklopedia Solidarności

Andrzej Kędzierski, ur. 20 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1939 w Łodzi. Absolwent Akademii Medycznej w Łodzi (1964).

1945-1949, 1956-1958 w ZHP. 1964-1966 lekarz stażysta w szpitalu w Paczkowie k. Opola, 1966-1971 asystent na oddziale chirurgii szpitala w Szczecinku, 1971-1979 z-ca ordynatora oddziału ortopedii w szpitalu w Piotrkowie Trybunalskim, 1980-2001 starszy asystent na oddziale ortopedii w Szpitalu Miejskim w Toruniu, następnie chirurg ortopeda w Przychodni Specjalistycznej tamże.

Od IX 1980 w „S”, współorganizator Komitetu Założycielskiego, następnie przewodniczący KZ, w VII 1981 delegat na I WZD Regionu Toruńskiego.

Po 13 XII 1981 działacz podziemnych struktur „S”; 1982-1989 przewodniczący TKZ w ZOZ w Toruniu, członek Regionalnej Komisji Zdrowia „S”, Rejonowego Komitetu Pomocy Osobom Pozbawionym Wolności, Zwolnionym z Pracy i Ich Rodzinom, hurtowy kolporter wydawnictw podziemnych (m.in. „Aneks”, „Krytyka” „Res Publica”, książki NOWej i Kwadratu), kurier między Toruniem, Łodzią, Wrocławiem i Poznaniem, 1983-1989 członek Tajnego Konwentu Doradców ZR; w komisji rozdawnictwa leków przy parafii Matki Bożej Zwycięskiej w Toruniu, 1984-1985 członek Społecznego Stowarzyszenia Obrony Praw Człowieka; w 1985 współorganizator kina domowego; lider manifestacji patriotycznych. 1988-1989 członek jawnej RKK Regionu Toruńskiego. Wielokrotnie zatrzymywany na 48 godz.

1989-1993 przewodniczący KZ „S” w Szpitalu Miejskim w Toruniu, delegat na II i III WZD Regionu Toruńskiego, sekretarz ZR, w IV 1990 delegat na II KZD. 1990-2003 przewodniczący Komisji Rewizyjnej Polskiego Towarzystwa Ortopedycznego i Traumatologicznego. 1991-2007 w UD, UW i PD (od 1997 przewodniczący Regionalnej Komisji Rewizyjnej). Od 2001 na emeryturze. Od 2003 w Społecznym Komitecie Upamiętnienia Wydarzeń 1 i 3 Maja 1982 w Toruniu (obecnie Stowarzyszenie Solidarni – Toruń Pamięta).

Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2009), wyróżniony odznakami: Za Wzorową Pracę w Służbie Zdrowia (1990), Zasłużony Działacz Kultury (2001).

1985-1987 rozpracowywany przez p. III RUSW w Toruniu w ramach SOS krypt. Samarytanie.

Krzysztof Biernacki