Kępski Józef Stanisław
Józef Stanisław Kępski, ur. 2 V 1939 w Kolonii Kępa k. Lublina, zm. 29 XII 2011 w Lublinie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Metalową nr 1 w Lublinie (1955).
1955-1957 pracownik Lubelskich Zakładów Metalowych Przemysłu Terenowego (później Zakłady Metalowe Przemysłu Terenowego Luzamet), 1957-1981 WSK PZL Świdnik.
8-11 VII 1980 uczestnik strajku w WSK PZL Świdnik, członek KS. 5 IX 1980 uczestnik delegacji WSK PZL do Stoczni Gdańskiej im. Lenina. Od IX 1980 w „S”, współorganizator i członek Komitetu Założycielskiego, przewodniczący Komisji Wydziałowej, następnie KZ; IV-V 1981 delegat na I WZD Regionu Środkowo-Wschodniego.
13-15/16 XII 1981 uczestnik strajku w WSK PZL Świdnik, spacyfikowanego przez ZOMO i wojsko, członek KS. 17 XII 1981 aresztowany, po przewiezieniu do KW MO w Lublinie pobity, przetrzymywany w areszcie KM MO, następnie w AŚ w Lublinie, 13 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 skazany wyrokiem Sądu Warszawskiego Okręgu Wojskowego w Warszawie Ośrodek Zamiejscowy w Lublinie (z Leszkiem Graniczką i Stanisławem Pietruszewskim) na 3 lata więzienia; osadzony w ZK w Łęczycy, następnie w Hrubieszowie, 22 XII 1982 przerwa w wykonaniu kary, 16 II 1983 warunkowe zawieszenie wykonania kary; 14 IX 1983 wyrok darowano na mocy amnestii. Zwolniony z pracy, przez kilka mies. bez zatrudnienia; bezskutecznie nakłaniany przez SB do współpracy. Od 1983 działacz podziemia: m.in. wykonywał matryce do odlewu medalionów o tematyce patriotycznej (odlewy sporządzał Jerzy Saniewski). 1983-1986 pracownik Spółdzielczego Ośrodka Rozwoju Techniki w Lublinie (zwolnił się po zatargu z sekretarzem POP), 1986-1989 prace dorywcze.
W II 1990 przywrócony do pracy w SORT, od 1994 ponownie pracownik WSK PZL Świdnik; od 1997 na rencie; od 2003 na emeryturze. Od 2000 członek Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym, członek Komisji Rewizyjnej Oddziału Wojewódzkiego w Lublinie (2000-2008).
Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (2000), Krzyżem Semper Fidelis (2005).