Encyklopedia Solidarności

Stefan Kisielewski, ur. 7 III 1911 w Warszawie, zm. 27 IX 1991 tamże. Absolwent Konserwatorium Muzycznego tamże (1937).

1935–1937 sekretarz redakcji pisma „Muzyka Polska”. 1939 uczestnik kampanii wrześniowej, w czasie II wojny światowej w Delegaturze Rządu na Kraj, uczestnik powstania warszawskiego. 1945–1949 wykładowca w Państwowej Wyższej Szkole Muzycznej w Krakowie, zwolniony za krytykę realizmu socjalistycznego w muzyce. 1945 założyciel, 1945–1948 redaktor nacz. „Ruchu Muzycznego”. 1945–1953, 1956–1989 członek redakcji „Tygodnika Powszechnego” i felietonista. Od 1946 członek ZLP i Związku Kompozytorów Polskich, 1971–1974 przew. Sekcji Muzycznej. 1953–1956 prace dorywcze (korepetycje muzyczne). 1957–1965 poseł na Sejm PRL z ramienia Znaku. 1958 na zjeździe literatów domagał się prawnego usankcjonowania zasad funkcjonowania cenzury. 13 III 1964 sygnatariusz Listu 34, objęty zakazem publikacji. 11 III 1968 pobity po publicznym proteście przeciwko cenzurze i fałszowaniu historii podczas zebrania oddziału warszawskiego ZLP (29 II 1968). W l. 60. i 70. publikacje w paryskim Instytucie Literackim pod ps. Tomasz Staliński.

XII 1975 sygnatariusz Listu 59 zawierającego protest przeciw zmianom w Konstytucji PRL. VI 1976 sygnatariusz oświadczenia 14 intelektualistów wystosowanego w wyniku zajść w Radomiu i Ursusie. Od 1976 członek polskiego PEN Clubu. 1977 z Władysławem Bieńkowskim i Andrzejem Kijowskim członek Komisji Obywatelskiej kontrolującej finanse KOR. Od 1977 publikacje m.in. w „Bratniaku”, „Głosie”, „Krytyce”, „Res Publice”, „Spotkaniach”, „Zapisie”.

W proteście przeciwko wprowadzeniu stanu wojennego zawiesił (do XI 1983) publikowanie felietonów w „Tygodniku Powszechnym”. Publikacje w wydawnictwach podziemnych, m.in.: Na czym polega socjalizm? (1981), Bez cenzury (1983), Bezsilność publicystyki (1983), Cienie w pieczarze (1983), Wstęp do programu opozycji (1984), Wołanie na puszczy (1987).

1987 sygnatariusz deklaracji programowej Ruchu Polityki Realnej, nast. Unii Polityki Realnej, 1989–1991 honorowy prezes. 1989–1991 felietonista „Wprost”.

Odznaczony pośmiertnie Krzyżem Wielkim Orderu Odrodzenia Polski (1991).

X 1962–27 V 1972 rozpracowywany przez Wydz. II Dep. IV MSW w ramach SO krypt. Oaza; 10 XI 1966–24 X 1989 przez Wydz. II Dep. IV/Wydz. IV Dep. III MSW w ramach SOR krypt. Cezar.

Włodzimierz Domagalski