Kołaczkowski Maciej Jan
Maciej Jan Kołaczkowski, ur. 31 V 1938 w Warszawie. Absolwent Uniwersytetu Warszawskiego, Wydz. Chemii (1973).
Od 1955 członek Stołecznego Klubu Tatrzańskiego, 1973–1975 prezes; od 1962 w Klubie Wysokogórskim i Straży Ochrony Przyrody; od 1976 w Polskim Klubie Górskim.
1962–1969 pracownik techn. Politechniki Warszawskiej, oddelegowany do pracy w Instytucie Badań Jądrowych Ośrodek Żerań, 1969–1982 specjalista technolog, gł. specjalista w IBJ, od 1979 kierownik Stacji Unieszkodliwiania Odpadów Radioaktywnych IBJ w Świerku.
1955–1957 współzałożyciel i wiceprezes Dyskusyjnego Klubu Filmowego Po prostu; X 1957 uczestnik protestu przeciw rozwiązaniu tygodnika „Po prostu”; 1958–1973 wiceprezes i prezes DKF zygzakiem.
III 1968 uczestnik studenckich wieców na Politechnice Warszawskiej.
Od IX 1980 w NSZZ Pracowników Nauki, Techniki i Oświaty, we IX i X 1980 delegat na I i II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. WZD NSZZ PNTiO, wybrany do grupy wprowadzającej NSZZ PNTiO do „S”. Od X 1980 w „S”; przew. koła założycielskiego w Zakładzie Unieszkodliwiania Odpadów Radioaktywnych, od X 1980 w Komisji Koordynacyjnej Instytutów Naukowych i Ogólnopolskiej Komisji Porozumiewawczej Nauki, od I 1981 wiceprzew. KZ ds. koordynacji w IBJ, w VI 1981 delegat na I WZD Regionu Mazowsze, członek ZR Mazowsze, IX/X 1981 delegat na I KZD. 22 XI 1981 sygnatariusz deklaracji założycielskiej Klubu Samorządnej Rzeczypospolitej Wolność-Sprawiedliwość-Niepodległość.
14 XII 1981 uczestnik tajnego spotkania członków „S” w IBJ w Świerku, nast. w ukryciu, w II 1982 zwolniony z pracy. 1982–1984 wspierał podziemne pisma (dostarczanie materiałów) in. regionów „S” drukowane w Warszawie, m.in. „Głos Śląsko-Dąbrowski” i „Gazetę Białostocką”, 1982–1989 współorganizator łączności regionalnych i krajowych struktur „S” (m.in. RKW Mazowsze, TKK) z zagranicą (Biurem Koordynacyjnym „S” za Granicą w Brukseli, Instytutem Literackim w Paryżu, Institute for Democracy in Eastern Europe (IDEE). 1982–1989 pełnomocnik tzw. Funduszu KPK, czyli funduszu wspierania niezależnej działalności małych struktur prowincjonalnych, 1982–1989 współorganizator wysyłki do RWE, paryskiej „Kultury”, Biura Koordynacyjnego „S” za Granicą w Brukseli i paryskiego „Kontaktu” zmikrofilmowanej prasy podziemnej, kaset i wydawnictw podziemnych. 1983–1984 nieformalny szef podziemnego Radia „S” w Warszawie; wspierał (pomoc finansowa, zaopatrzenie w papier i matryce) podziemne pismo „Agencja Informacyjna «S» AIS”, 1984–1986 podziemne pismo „KAT”. 18 II 1984 na kilka dni aresztowany. 1985–1986 z-ca kierownika Spółdzielni Mieszkaniowej SUP w Warszawie, 1986–1990 zarejestrowany jako pracownik zakładu fotograficznego tamże.
1990–1992 gł. specjalista w Państwowej Agencji Atomistyki, 1992–1994 prezes Kontakt TV i dyr. Niezależnej Telewizji Polskiej. 1994–1999 prace dorywcze, 1999–2003 st. inspektor ochrony środowiska w Urzędzie m.st. Warszawy, od 2003 na emeryturze. Od 2003 członek Stowarzyszenia Wolnego Słowa.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2011), wyróżniony odznaką Zasłużony Działacz Kultury (2001).
Od 30 IV 1981 rozpracowywany Wydz. IIIA KS MO w ramach SOS/SOR krypt. Uchwała; 4 VIII 1982 – 25 I 1985 przez Wydz. V-1 KS MO/SUSW w ramach SOR krypt. Taternik.