Konkel Józef
Józef Konkel, ur. 5 III 1938 w Sierakowicach k. Kartuz, zm. 9 VIII 2017 w Rzeszowie. Ukończył wieczorowe LO w Rzeszowie (1967).
W l. 60. i 70. pracownik Zakładu Energetycznego w Rzeszowie, Przedsiębiorstwa Transportowego Budownictwa Transbud, Zakładu Przemysłu Terenowego, 1975-1997 Państwowego Przedsiębiorstwa Instalacji Przemysłowych Instal. W 1974 zwolniony z pracy w ZPT za zorganizowanie w V 1974 2,5-godz. strajku.
W VIII 1980 uczestnik strajku w Instalu, przewodniczący KS; od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, w 1981 wiceprzewodniczący KZ. I-II 1981 uczestnik strajku chłopskiego w b. siedzibie WRZZ w Rzeszowie. W VI, VII i VIII 1981 delegat na I WZD Regionu Rzeszowskiego, członek ZR.
14 XII 1981 internowany w Ośr. Odosobnienia w Załężu k. Rzeszowa, zwolniony 26 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 ze względu na stan zdrowia. Wielokrotnie zatrzymywany i przesłuchiwany. 1982-1988 przewodniczący TKZ w Instalu; 1982-1989 członek RKW Rzeszów; organizator podziemnej drukarni na terenie Instalu i kolportażu wydawnictw podziemnych na budowach Instalu w kraju i za granicą (Węgry, NRD, Czechosłowacja, ZSRS).
W III 1989 uczestnik (z ramienia „S” w Rzeszowie) negocjacji m.in. ws. zwrotu majątku „S” w Rzeszowie zagarniętego przez władze w stanie wojennym. Negocjator z ramienia „S”: w 1989 podczas buntu więźniów w ZK w Załężu k. Rzeszowa, w I 1990 podczas okupacji przez WiP gmachu KW PZPR w Rzeszowie. Od IV 1989 członek Rzeszowskiego KO, 1990-1993 w prezydium woj. KO i prezydium Konferencji Krajowego KO, przewodniczący Miejskiego KO w Rzeszowie. 1990-1998 delegat na kolejne WZD Regionu Rzeszowskiego i kolejne KZD, 1990-1991 członek Prezydium ZR, 1991-2002 członek ZR, 1991-1995 przewodniczący; 1995-1997 wiceprzewodniczący KZ w Instalu. Od 1997 na emeryturze. 1998-2002 w RS AWS, radny Miasta Rzeszów, przewodniczący miejskiej Komisji Porządku Publicznego i Samorządu; przewodniczący Regionalnej Sekcji Budownictwa, członek Prezydium Krajowej Sekcji Budownictwa, od 1998 członek Sekretariatu Budownictwa i Materiałów Budowlanych. Od VII 1992 przewodniczący Regionalnej Komisji ds. Lustracji powołanej na podstawie uchwały IV KZD, oraz od 18 XI 1994 członek zespołu ds. akt archiwalnych Stasi. Od 2005 współorganizator i członek Grupy Ujawnić Prawdę w Rzeszowie. W 2006 współzałożyciel Stowarzyszenia Osób Represjonowanych w Stanie Wojennym Województwa Podkarpackiego, od 16 V 2007 prezes.
Odznaczony Krzyżem Więźnia Politycznego (1998), Orderem Męczeństwa i Zwycięstwa 1939-1989 (1998), Krzyżem Semper Fidelis (1999), Złotym Krzyżem Zasługi (2001), statuetką Pomnika Poległych Stoczniowców (Krzyży Gdańskich) z okazji 25-lecia „S” w Regionie Rzeszowskim (2005), medalem i odznaką Zasłużony dla NSZZ „Solidarność” (2007), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2010), Krzyżem Wolności i Solidarności (2016), Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2017).
Do 1983 oraz 8 XI 1983 – 26 I 1990 rozpracowywany przez Wydz. V KW MO/WUSW w Rzeszowie w ramach SOR krypt. Opór; 24 IV – 13 XII 1988 przez Wydz. V WUSW w Rzeszowie w ramach SOR krypt. Petycja; 22 V – 7 IX 1989 przez Wydz. V WUSW w Rzeszowie w ramach SO krypt. Azymut II.