Kończewski Zbigniew
Zbigniew Kończewski, ur. 12 VII 1954 w Tczewie. Ukończył Technikum Mechaniczne tamże (1974).
1974–1978 referendarz w Kolejowych Zakładach Zabezpieczenia Ruchu i Łączności PKP w Gdyni, 1978–1983 brygadzista obróbki skrawaniem w PKP Oddział Napraw Maszyn Torowych Gdańsk-Orunia.
W VIII 1980 współorganizator strajku w zakładzie, odpowiedzialny m.in. za zabezpieczenie bram i organizowanie dyżurów, delegat do MKS w Stoczni Gdańskiej. Od IX 1980 w „S”; członek Komitetu Założycielskiego, od XI 1980 wiceprzew. KZ, w X 1981 delegat na I KZD Krajowej Sekcji Kolejarzy we Wrocławiu.
14–16 XII 1981 uczestnik strajku w SG, nast. łącznik ukrywających się członków KK Eugeniusza Szumiejki i Andrzeja Konarskiego. W X 1982 współzałożyciel Tajnego Kolejowego Komitetu Koordynacyjnego Obszaru Północnego, kolporter podziemnego „Biuletynu Informacyjnego TKKK OP” oraz pisma „Solidarność Kolejowa Okręgu Północnego XII 1982 – I 1983”. 11 II 1983 zatrzymany, 13 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1983 aresztowany, osadzony w AŚ w Gdańsku. W V 1983 zwolniony z pracy. 5 VIII 1983 Sąd Wojewódzki w Gdańsku umorzył postępowanie na mocy amnestii. X 1983 – 1989 zbrojarz w Przedsiębiorstwie Urządzeń Wodno-Melioracyjnych w Pruszczu Gdańskim.
1989–1991 tokarz-rzemieślnik specjalista w PKP ONMT Gdańsk-Orunia, 1991–1995 referendarz w PKP Stacja Tczew, nast. w Sol-Tor Sp. z o.o.; 1996–1997 własna działalność gospodarcza. 1997–2000 gł. specjalista w Biurze Restrukturyzacji Dyrekcji Generalnej PKP w Warszawie, 2000–2001 naczelnik Wydz. Handlowego w PKP Szybka Kolej Miejska w Gdyni, 2001–2005 Sekcji Eksploatacji w PKP Intercity, 2005–2013 Działu Marketingu w PKP Cargo w Gdyni; od 2013 własna działalność gospodarcza.
Odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski (2012), Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
1 VI 1982 – 9 XI 1983 rozpracowywany przez Wydz. II KW MO/WUSW w Gdańsku w ramach SOR krypt. Syrena; 3 III – 16 XII 1983 w ramach SOR krypt. Hubal.