Kopko Marian
Marian Kopko, ks., ur. 7 III 1951 w Nowej Rudzie. Ukończył Zasadniczą Szkołę Poligraficzną w Nowej Rudzie (1968), LO tamże (1975), absolwent Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu (1981).
1968-1969 pracownik drukarni państwowych w Koszlainie i Przemyślu, 1969-1971 zasadnicza służba wojskowa we Wrocławiu, 1971-1975 pracownik Domu Pomocy Społecznej w Jugowie, 1975-1981 studia w WSD we Wrocławiu.
1981-1985 wikariusz w parafii Świętej Trójcy w Legnicy. 1981-1991 współpracownik „S”: 1981-1985 ukrywał działaczy „S” w swoim mieszkaniu, przechowywał i kolportował podziemną prasę i ulotki, kapelan Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy Duszpasterstwa Ludzi Pracy, struktury kościelne, faktycznie posiadające charakter stowarzyszeń, których celem było wzmocnienie moralne i rozwój duchowy pracujących, a także pobudzenie ich do aktywności w życiu zawodowym i społecznym. Ich działalność nie zawsze była całkowicie jawna. Pierwsze DLP powstały w 1973, szczególny rozkwit tych struktur, często przy współudziale laikatu, nastąpił w okresie stanu wojennego i delegalizacji „S”, co wynikało z bieżących potrzeb – głównie pomocy internowanym działaczom związku, ale także np. potrzeby wspólnotowości czy dalszego samokształcenia po zawieszeniu działalności kursów organizowanych w ramach tzw. Uniwersytetu Latającego. Zazwyczaj opiekunami duszpasterstw byli księża diecezjalni: proboszczowie albo delegowani do tej pracy wikariusze, np. Jerzy Popiełuszko, który od I 1979 pełnił posługę jako duszpasterz średniego personelu medycznego w archidiecezji warszawskiej. Jednym z prężniej działających DLP kierował w parafii św. Maksymiliana w nowohuckich Mistrzejowicach ks. Kazimierz Jancarz, który organizował tam m.in. czwartkowe Msze za Ojczyznę. Z duszpasterstwem tym był związany ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski. Często opiekę nad DLP sprawowali także księża zakonnicy. DLP przede wszystkim pogłębiały świadomość chrześcijańską; ich członkowie poznawali katolicką naukę społeczną, papieskie encykliki, aktualności z życia gospodarczego i społecznego. W ramach DLP organizowano od 1982 Ogólnopolską Pielgrzymkę Ludzi Pracy, która w 3. sobotę i niedzielę IX każdego roku wyruszała (i wyrusza) na Jasną Górę. DLP organizowały pielgrzymki także do innych miejsc kultu religijnego. Choć wszystkie one miały charakter religijny, pozwalały zarazem pracownikom, szczególnie tym zrzeszonym w „S”, na zamanifestowanie jedności i starań w walce o wolność, godność człowieka pracy i prawa pracownicze. Przeciwko DLP protestowały niejednokrotnie władze państwowe, traktując ich działalność jako zagrożenie w sferze wpływu na środowiska robotnicze. DLP prowadziły ponadto działalność samokształceniową, budowały poczucie wspólnoty w kręgu wartości chrześcijańskich, wywierały pozytywny wpływ na życie religijne, społeczne, rodzinne, zawodowe i polityczne. w Legnicy, inicjator wmurowania tablic pamiątkowych poświęconych m.in. Marszałkowi Józefowi Piłsudskiemu w kościele Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy; 1985-1991 wikariusz w parafii Wniebowzięcia NMP w Bielawie, organizator Duszpasterstwa Ludzi Pracy, Mszy za Ojczyznę, wykładów, spotkań i wystaw o tematyce patriotycznej, inicjator wmurowania tablic pamiatkowych poświęconych m.in. Konfederatom Barskim. W 1987 ukazrany grzywną przez kolegium ds. wykroczeń za odprawienie mszy św. w Górach Sowich 1 V 1987.
W 1989 zaangażowany w działalność KO Ziemi Dzierżoniowskiej. 1991-2008 proboszcz parafii Matki Bożej Królowej Polski w Polkowicach: inicjator budowy kościoła tamże oraz kościołów w Guzicach i Moskorzynie. Od 1992 kierownik Pieszej Pielgrzymki na Jasną Górę z Diecezji Legnickiej. Od 1993 kanonik generalny Kapituły Legnickiej; od 1995 prałat; od 23 VI 2008 proboszcz i kustosz Sanktuarium Matki Boskiej Łaskawej w Krzeszowie; od 2022 diecezjany duszpasterz rolników.
Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2017) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2015).
Do I 1989 rozpracowywany przez Ref. V RUSW w Dzierżoniowie w ramach SOS.