Encyklopedia Solidarności

Anna Lidia Koprowska, ur. 26 VII 1944 w Tarnobrzegu. zm. 8 IX 1990 tamże. Absolwentka Uniwersytetu Jagiellońskiego w Krakowie, Wydz. Prawa (1969).

1969 pracownica działu prawnego Tarnobrzeskiego Przedsiębiorstwa Budownictwa Przemysłowego, 1969‒1973 kurator zawodowy przy wydziale dla nieletnich w Sądzie Powiatowym w Tarnobrzegu, 1973‒1974 asesor sądowy, 1974‒1975 sędzia Sądu Powiatowego w Dębicy, 1974‒1977 Sądu Rejonowego w Sandomierzu; 1977‒1982 Sądu Rejonowego w Tarnobrzegu Wydz. dla Nieletnich.

Od jesieni 1980 w „S”; przew. Komitetu Założycielskiego, nast. KZ przy Sądzie Rejonowym w Tarnobrzegu (jedyna KZ działająca przy sądzie w woj. tarnobrzeskim, należało do niej dwoje sędziów: Anna Koprowska i Leokadia Irzyk). W okresie jawnej działalności „S” służyła pomocą prawną m.in. związkowcom z Kopalni i Zakładów Przetwórczych Siarki „Siarkopol”, X 1981, podczas strajku generalnego w Regionie Ziemia Sandomierska wywiesiła flagi biało-czerwone na budynku sądu.

Po 13 XII 1981 poddana weryfikacji pracowników wymiaru sprawiedliwości, 16 II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II Komisja Krajowa NSZZ „Solidarność”, II, tzw. II Krajówka, powstała w III 1982 w Trójmieście z inicjatywy: Tadeusza Harasimowicza (od XII 1981 na emeryturze, wcześniej gł. księgowy w Gdańskich Zakładach Rybnych, doradca tamtejszej KZ „S”), Józefa Koska (dźwigowy w Zarządzie Portu Gdynia), Pawła Slezyngiera (mistrz na Wydz. K-2 Stoczni im. Komuny Paryskiej w Gdyni, przewodniczący „S” na największym wydziale stoczni), Jana Gawina (w III 1982 w SKP, od X 1982 pracownik Okręgowego Przedsiębiorstwa Wodno-Kanalizacyjnego w Gdyni), Pawła Zińczuka (ze Stoczni Gdańskiej im. Lenina, od IX 1980 łącznik Wydz. P-1 z Komitetem Założycielskim „S” w SG, nast. członek KZ), Janusza Satory (w 1980 w WZZ, w VIII 1980 członek KS w Elmorze; nast. wiceprzewodniczący KZ; 15 XII 1981 organizator 1-dniowego strajku w zakładzie, nast. w ukryciu), Ryszarda Jankowskiego (ze Stoczni Nauta w Gdyni), Jana Kisielewskiego, we współpracy z Tadeuszem Kulczyńskim (z Gdańskiej Stoczni Remontowej) i przedstawicielami Stoczni Północnej im. Bohaterów Westerplatte: Andrzejem Adamczykiem, Romanem Wyżlicem, Janem Wójcikiem. W komórce poligraficznej II Krajówki byli: Andrzej Andrzejewski, Justyn Baranowski, Witold Szaniawski; Tadeusz Szozda (łącznik z II KK). Członkowie II Krajówki m.in. kolportowali pisma podziemne („Tygodnik Mazowsze”, „Solidarność Narodu”). 28 VIII 1982 wystosowano „Apel do społeczeństwa” nawołujący do udziału w manifestacjach. Nazwa organizacji (miała posłużyć do sygnowania dokumentów) była kwestią sporną: II KK NSZZ „S” zaproponował T. Harasimowicz, by nadać większą rangę programowi, nad którym pracowali przedstawiciele największych zakładów Trójmiasta. Dokument: „Program budowy ugody narodowej” został ostatecznie zredagowany w VII 1982 przez P. Slezyngiera we współpracy z T. Harasimowiczem i P. Zińczukiem (podczas spotkania w jego mieszkaniu); był to przeredagowany tekst tez Prymasowskiej Rady Społecznej (opublikowanych 5 IV 1982). Wydany 4 VIII 1982 program podpisano: „Delegaci i Pracownicy. II KK NSZZ «S» (działająca na czas zawieszenia Związku)”. Zastrzeżenie to dołączono, by podkreślić, że II Krajówka nie dąży do przejęcia władzy w „S”. Żądano m.in.: odwołania stanu wojennego, likwidacji ograniczeń praw i swobód obywatelskich, uwolnienia internowanych, uniewinnienia aresztowanych, przywrócenia do pracy zwolnionych za działalność związkową, zaniechania represji wobec pracowników nauki. Spotkania II Krajówki odbywały się: w mieszkaniach T. Harasimowicza w Sopocie, P. Zińczuka w Gdańsku, w mieszkaniu przy ul. Leczkowa, na przystankach SKM Gdańsk Politechnika i Gdynia-Redłowo, w parkach. W V 1982 na Łysej Górze w Sopocie członkowie II Krajówki spotkali się z poszukiwanym listem gończym Bogdanem Lisem, który interesował się nastrojami w zakładach pracy; postanowiono utrzymywać kontakt, II Krajówka zobowiązała się przekazać mu przez łącznika opracowany program organizacji. II Krajówka została rozbita na przełomie XII 1982/I 1983; 9 XII 1982 zatrzymano, nast. aresztowano P. Slezyngiera, 19 I 1983 – J. Koska, 24 I 1983 – T. Harasimowicza, 27 I 1983 – J. Gawina, 7 II 1983 – P. Zińczuka, 30 V 1983 – R. Jankowskiego, na pocz. VII 1983 – J. Satora. J. Kisielewski od I 1983 ukrywał się, późn. został zatrzymany. 27 VII 1983 ppłk Stefan Rutkowski, Naczelnik Wydz. Śledczego WUSW w Gdańsku, wniósł wniosek o umorzenie śledztwa na mocy amnestii. 16 XI 1983 Sąd Rejonowy w Gdańsku umorzył śledztwo. 1982 decyzją Rady Państwa odwołana ze stanowiska sędziowskiego. 1982‒1990 praca dorywcza.

 II 1990 przywrócona na stanowisko sędziego (dzięki staraniom Zofii i Zbigniewa Romaszewskich oraz posła i wojewody tarnobrzeskiego Władysława Liwaka).

Odznaczona pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (2009) i Krzyżem Wolności i Solidarności (2020).

Marcin Bukała|Jerzy Kopeczek